“Goa zitt’n en mem de tied, veurdat de tied oe hef nom’n"

Om 10 uur trokken we de deur achter ons dicht. DickJan had voldoende vertrouwen in zijn voet. We gingen 14 km lopen van bushalte Losserhof terug naar ‘huis’. Het was droog, 1 graad boven nul en nauwelijks wind. Het voelde een stuk aangenamer dan gisteren. De lucht was grijs, roze, wit, ivoor en licht blauw. 
Bus 64 bracht ons binnen een half uur via Oldenzaal naar Losserhof. Om 10.50 zetten we onze eerste schreden op het Noaberpad.

We liepen langs koeienstallen, graslanden en maisstoppelvelden. Een zilverreiger stapte sierlijk door het gras. Het coulissen landschap ontvouwde zich voor onze ogen. We liepen het bosje Boerskotten in. In de bospoel leeft de kamsalamander, maar de kou hield hem nu onder de modder. We liepen over kerkwegen. Ik verwijs naar het informatiebord, dat ik heb gefotografeerd. Een mooi verhaal! Rond half twaalf brak de zon door en de temperatuur steeg naar 2 graden. Het voelde gelijk veel aangenamer. 
We liepen langs typisch Twentse boerderijen met een knik in de witte daklijst, groen gevelbord en geveltekens met meestal kerkelijke symbolen, zoals kruis, kelkmotief, hostie en maansikkel. De geveltekens stammen al uit de Germaanse tijd en hadden als doel de bewoners te beschermen. 
Even liepen we langs de A1, van Enschede naar Duitsland. Via een brug staken we over naar het natuurgebied Elfterheurne. 
De klok sloeg twaalf toen we De Lutte binnenliepen. In "‘t Lutterskwartier” dronken we koffie/thee en aten drie sneden “Twentsche krentenwegge” met roomboter. Lekker! De lunchkaart gaf niet veel meer. 
In citeer nu het Toeristisch Magazine 2022/2023: “De Lutte kent vele sagen en legenden, zoals de Witte Wieven die vroeger de boeren angst aanjaagden op het platteland. Of het dorpssymbool de Hellehond, ook wel Kardoeshond genoemd. De Hellehond stond vroeger bij de boeren in De Lutte algemeen bekend als spookdier. Er waren in die tijd maar weinig mensen die het waagden in deze streek als de schemering viel, nog naar buiten te gaan. Hij werd vaak gezien bij het Duivendal en de Paasberg. Men sprak ook wel van “de verkeerde hond”  of “Wodanshelper”. Volgens de Germaanse mythologie vergezelden de blaffende honden Wodan en Holda op hun Wilde Jacht (een nachtelijke rit door het luchtruim), Hij kondigde voor een woning de dood of ongeluk aan en werd ook op begraafplaatsen gezien. Hij werd in verband gebracht met de dood. Het bronzen kunstwerk dat midden in het dorp De Lutte staat is gemaakt door Pieter de Monchy, zoon van de Twentse textielfabrikant Rudolf Adriaan de Monchy en Dorothea Mari van Leeuwen Boomkamp” (pagina 5).

Bij De Spar kochten we broodjes en een krantje. Het landschap werd glooiend. Prachtige eikenbomen met brede kruinen stonden langs de weg. We liepen “de Paasberg op, die samen met de Tankenberg en Hakenberg deel uit maakt van de Oldenzaalse stuwwal. De top ligt op 80 m boven NAP. Waarschijnlijk verwijst de naam naar de paasvuren die hier in het verleden ontstoken werden. Dit van oorsprong heidense gebruik om de terugkeer van de lente en het licht te vieren is nog steeds populair in Twente, ondanks verwoede pogingen van de hervormde kerk het te verbieden”  (Noaberpad, pagina 103). 
We liepen vervolgens langs weilanden en door bos en moesten veel geduld uitoefenen om de - erg drukke - A342 (Oldenzaal-Denekamp-Northorn) over te steken. We liepen het Roderveld in. We stuitten op een wachthuisje en een meter rails als herinnering aan de tramlijn, die vroeger tussen Oldenzaal en Denekamp liep. 
Ik hoorde voor het eerst een specht dit jaar, die er lustig op los roffelde. Het koelde best wat af in het bos. De laatste twee kilometers werden we begeleid door het huilende geluid van een kettingzaag. In een bosje werd hout omgehakt, al dan niet legaal. 
Om 14.45 kwam ons boerderijtje in zicht. Het was prima gegaan met de voet van DickJan! 
Een kop thee ging er nu wel in. We gingen op de bank zitten en namen de tijd om uit te rusten.