Het is zoals het is

Gisteren zijn we neergestreken in Twente. Om precies te zijn in Rossum, een kerkdorp in de gemeente Dinkelland in de provincie Overijssel. Rossum ligt ten noorden van Oldenzaal en ten zuiden van Ootmarsum. Op 1 januari 2021 telde de woonkern 2.355 inwoners. We logeren drie nachten op de Erve Fakkert. We hadden een B&B geboekt, maar tot onze grote verassing werd ons de luxe vakantiewoning  gegund, een honderdjarig boerderijtje. De kinderen en kleinkinderen hadden ons makkelijk gezelschap kunnen houden. We hebben veel ruimte. Er zijn nog originele details, zoals het grote raam waar vroeger paard en wagen door heen reed en de hooizolder. Geweldig!

Ik heb vannacht prima geslapen. Het was muisstil. DickJan minder; helaas speelt zijn voet weer op. De steunzolen worden pas woensdag geleverd. Vanwege ziekte een week later. Waarom deze klachten nu weer opspelen is onduidelijk. Feit is, dat we vandaag onze plannen moesten wijzigen. Geen 12 km lopen naar Ootmarsum over het Noaberpad, maar met de auto. Het was niet anders.

Het wat al half elf toen we de deur achter ons dicht trokken. Het was koud (4 graden, maar rond het vriespunt voor het gevoel) en droog. Het coulissen landschap met de her en der verspreidde boerderijen, ziet er op het oog heel lieflijk uit. Nadere beschouwing laat een boze boerenbevolking zien, die op spandoeken of andere middelen laat zien dat het beleid van de overheid niet deugt. De teksten spreken boekdelen. We waren al gewaarschuwd door de omgekeerde vlaggen op weg naar Twente.

Ootmarsum is nu vooral bekend als kunststadje met vele galerieën en kunstwerken op straat. “Rond 770 werd in Ootmarsum een van de eerste kerkjes in Twente gebouwd en rond het jaar 1000 was het een van de grootse parochies in Twente. In de middeleeuwen was het een belangrijke handelsplaats, vanwege de gunstige ligging (zowel nood-zuid als west-oost). Rond 1300 kreeg Ootmarsum stadsrechten en met de aanleg van een dubbele rij grachten en aarden wallen werd het een vestingstad. In de Tachtigjarige Oorlog vestigden Spanjaarden zich in Ootmarsum, maar zij werden in 1597 door legers van Prins Maurits verdreven, waarna de vesting ontmanteld werd” (Noaberpad, 5e druk, 2018, pagina 99).

 Van die roemruchte geschiedenis is nu weinig meer te zien. Het was stil, de meeste galerieën zijn enkel op afspraak te bezoeken. De toeristen zijn er nog niet of hebben zich door de kou laten afschrikken. In het “Stadscafé In den Guldene Crone” dronken we koffie en besloten een klein rondje (5 km) te lopen. Door de stad met haar fraaie gevels, vervolgens de Kuiperberg  en de Zonnenberg (60 m) op met uitzicht op het Duitse grensgebied. De “pompende”  koolmeesjes lieten zich niet door de kou afschrikken. We liepen nog langs twee verkoolde eiken, die op 27 juli 2015 door de bliksem waren getroffen. Een wandelaar werd door de luchtdruk geveld, maar kon het wel na vertellen. Uiteindelijk kwamen we weer terug bij het Openluchtmuseum en de Brouwerij Othmar op het Commanderieplein. Daar kochten we een biertje voor zoonlief. We reden terug naar ons luxe onderkomen, waar de vloerverwarming en een bruine boterham met kaas ons opwachtten.

Hoe het morgen zal gaan, weten we niet. In elk geval genieten we van de rust. We lezen en ik werk in mijn Art Journal en doe de opdrachten voor de cursus “Ontdek je creativiteit”. We vermaken ons prima en morgen zien we wel weer.