Daar gaan we dan voor de eerste keer

De eerste serieuze etappe vandaag. Om te trainen, maar ook als opdracht, die wekelijks terug komt  (minimaal 20 minuten wandelen) in de cursus "Ontdek je creativiteit", die ik met vijf dames afgelopen dinsdag ben gestart. Het moest een wandeling alleen zijn. DickJan moest naar Spaanse les vanmiddag en kon zo wie zo niet mee. Met zijn voet gaat het een stuk beter. Het is een peesprobleem en met steunzooltjes zou het verholpen moeten zijn. 

In Limburg en Brabant was er sneeuw gevallen en waren er een hoop files en ongelukken. Hier was het halfbewolkt en 2 graden. Het had hard geregend vannacht, maar niet gesneeuwd. Glad was het soms wel; ik heb me een paar maal laten verrassen. Ik ging even voor 9 uur de deur uit. Het was nog een verrassing waar ik heen zou gaan, omdat het streekvervoer vandaag (en morgen) staakt. Maar bus 50 reed naar Amerongen, dus ik ging de 13e etappe lopen van het Trekvogelpad van Amerongen naar Rhenen. Waarom het Trekvogelpad? Ik ga eind maart een paar dagen alleen lopen van Bergen aan Zee naar Landsmeer, de eerste vier etappes van het Trekvogelpad. Ik had zin in een beetje avontuur. Het is zo anders of je alleen loopt of met z'n tweeën. Ik ben bijvoorbeeld een dromer onderweg en weinig alert als het op markeringen aan komt. Als je alleen loopt, moet je wel met je ogen open lopen. Ik heb er zin in. Maar vandaag de 13e etappe dus. 

 Ik ben gestart in het oude centrum met de Andreaskerk en de kleine huisjes om de brink. De hamanelis bloeit, zag ik. Een voorjaarsbode! Het pad ging langs de Amerongse bovenpolder. Ik zag het lichte groen van het speenkruid en hoorde de koolmeesjes. Maar ook autobanden op natte weg, de N225. Ik liep nog alleen, op een Galloway na, die me verstoord aankeek. Ik stak de Elsterstraatweg over en liep door een beukenlaan. Het was inmiddels 10.50 uur, tijd voor een dubbele espresso in de zon. Heerlijk! ik liep door hoofdzakelijk naaldbos. De heide zag er niet zo dood uit als verwacht na de droge en warme zomer van vorig jaar. Druppels parelden in de zon. De bodem dampte, zelfs de bomen kregen iets heel mystieks door de damp die er van af sloeg. Het was dalen en klimmen. De Amerongse Berg (70 m) en de Elsterberg (62,5) zijn de hoogste toppen van de Heuvelrug; zo hoog doordat de stuwwal door een volgende gletsjer opnieuw werd opgestuwd. Ertussen ligt een bijna 40 m diep ijssmeltwaterdal. De Galgenberg is een loofbosreservaat. Ik liep langs een "Stop bos", aangelegd voor en door gestopte rokers. Nooit eerder gezien. Ik verloor de markering uit het oog en heb zeker een half uur om moeten lopen om weer op het juiste pad te komen. Inmiddels was ik op Plantage Willem 3. In de 17e eeuw bleek de sandr, een dikke laag zand en grind, achtergelaten door smeltwater van de gletsjer dat door de stuwwal brak, en de helling t.o.v. de zon, geschikt voor tabaksteelt. Plantage Willem 3 dateert uit de 19de eeuw. Daarna kon de Nederlandse tabak de concurrentie van de Indische niet meer aan. Een aantal lange, houten tabaksdroogschuren is behouden, o.a. de Bergschuur, nu informatiecentrum van het Utrechts Landschap. 

Op een bankje in de zon besloot ik de meditatie waarvoor ik vanmorgen geen tijd had, te doen. Ik was alleen, dus waarom niet. Het was een fijne ervaring. Ik voelde hoe het laatste beetje opgekropte stress van vanmorgen ("Dit nog doen en dit nog..." ) weg smolt voor en in de zon. Opgeladen liep ik weer verder. Ik liep door het natuurgebied Kwintelooyen, in de jaren 70 een plek voor zandafgravingen. Het uitzicht over o.a. de Gelderse vallei is prachtig.  Ik zag een staartmeesje, daar word ik gelukkig van! Daar was het spekglad. Om 12.50 uur lunchte ik op een bankje in het bos. Ondanks de warme thee, koelde het erg af. De lucht was inmiddels dichtgetrokken en de wind was aangetrokken. Snel maar verder weer. Via het stadsbos Rhenen, liep ik langs de de leemkuil. De leemkuil is een voormalige leemgroeve waar leem werd gewonnen om paden en wegen mee te verharden. Door de slecht doorlatende leemlaag kan het regenwater niet wegstromen en is er een plas ontstaan. De leemkuil is een belangrijke voortplantingsplek voor padden, kikkers en salamanders. Nu is de plas met een laagje ijs bedekt en is er geen pad of kikker te bekennen. Maar 's zomers is het hier een kakofonie van geluid. Ook bloeit hier het zeldzame Loos blaasjeskruid, een vleesetende plant die met zijn blaasjes kleine waterdiertjes vangt. 

Via het waterleidinggebouw en de volkstuinen van de "Reumershof", sloeg ik rechtsaf en liep ik langs een van de  de oudste scoutinggroepen van Nederland en een groep enorme beukenbomen, de zogenaamde waterbomen. Door de akker waar zomers aan de randen wilde bloemen bloeien. Rechts ligt een steile helling met een weiland er boven, dat het Zwitsers weitje wordt genoemd vanwege de sneeuwpret; met een sleetje is het leuk afdalen. Via een klimmetje naar de Koerheuvel. De watertoren werd gebouwd in de jaren 30 voor de drinkwatervoorziening van de groeiende Rhenense bevolking. In het gebouw met de heksenhoed, was ook een restaurant en hotel gevestigd. In de jaren negentig is het verbouwd tot een woontoren. Vervolgens liep ik met de ogen van een toerist door het centrum, langs de Cunerakerk en stadsmuseum, dat met trots met haar recente nieuwe aanwinst pronkt van Jan Van Goyen, "Gezicht op Rhenen" (1649).  Rhenenaren hebben 20% bijgedragen aan de koop. 

Gisteren liep ik langs de Nederrrijn afval te prikken, nu liep ik met trots op mijn stad langs het hoge water en zag dat mijn actie wel degelijk vruchten had afgeworpen. Het Trekvogelpad verlatend, liep ik via de Zwarteweg naar huis. Het was half drie en ik had circa 16 km gelopen. Ik voel mijn benen, maar heb geen blaren. Volgend week gaan we voor een paar dagen naar Rossum in Overijsel en gaan daar het Noaberpad weer op pakken. We gaan dan zien of de steunzooltjes het beoogde effect hebben. In elk geval is de kop er nu van af.