“Neem het tempo van de natuur over. Haar geheim is geduld” (Ralph Waldo Emmerson)

Geduld, niet helemaal mijn sterkste kant. Geef me het geduld te wachten op inspiratie en goede ideeën om mijn leven verder in te vullen. Geef met het geduld nieuwe zingeving te vinden. Geef me het geduld SchrijfPassie te laten groeien. Geef me het geduld te onthaasten en de werkstress kwijt te raken. Geef me geduld te leren spelen. Geef me het geduld het leven en mijzelf minder serieus te nemen. Geef me het geduld van tegenslagen te leren en te groeien. Geef me het geduld te kiezen voor liefde en niet voor angst. Geef me het geduld als mens te groeien. Geef me het geduld te wachten op het voorjaar. “Geduld is alles”, zoals Rilke zegt. Leren geduld te hebben, ik heb de tijd nu als pensionaris. Gras groeit nu eenmaal niet sneller als je eraan trekt. De natuur heeft haar eigen tijd!

Het waren die gedachten, die me vandaag begeleidde op mijn pad van klooster Michaelstein in Blankenburg naar klooster Wendhusen in Thale. Het was een wandeling van 18 kilometer, maar behoorlijk zwaar door de niveauverschillen. 

We vertrokken om 9.40 uur van de camping. Bus 250 richting Wernigerode zou ons bij het klooster brengen. De bus was tjokvol met schoolgaande jeugd. Ik kon me voorstellen, dat ze een vrouw met grijze krullen met wandelschoenen aan niet meteen een zitplaats boden, maar 40 minuten staan was wel erg lang. 
Het klooster Michaelstein was niet langer in gebruik als cistercienzer klooster. Ongeveer 870 jaar geleden vestigden zich cistercienzermonniken, die zich na een aanvankelijk zwaar leven ontwikkelde tot een succesvolle abdij. In 1544 legde de laatste katholieke abt zijn  ambt neer en de graven van Blankenburg namen het klooster over. Het werd een kloosterschool, een seminarie voor predikers en na de Franse tijd had  Michaelstein alleen nog economische functies. Sinds 50 jaar heeft het klooster zich ontwikkeld tot een plaats van culturele verscheidenheid rond de thema’s natuur, kloostergeschiedenis en muziek. 

De kloostervertrekken, zoals de kloostergang, de groenten- en kruidentuin  en de kerk waren te bezichtigen. De laat-romaanse stijl is bewaard gebleven en zichtbaar in bijvoorbeeld de kapittelen. In de kruidentuin groeien 260 plantensoorten, die met name als geneesmiddel van betekenis waren. In de groentetuin worden groenten, granen en fruit uit de tijd van de monniken geteeld. 
Wat ons stoorde was een groep kinderen die het klooster als speeltuin gebruikte voor een speurtocht. Niets geen stilte of bezinning. Het was niet anders. We vonden nog een gelegenheid op het terrein met allemaal bijgebouwen waar we een kop koffie konden krijgen en om 12 uur begonnen we de wandeling. De start was mooi door een stil bos met een murmelende, meanderde beek. De groene specht liet zich horen en zien. Het  daslook bloeide nog niet, maar was wel volop aanwezig met fris groen blad.

Eerst zagen we Blankenburg van bovenaf, later liepen we via de Welfenstrasse de stad binnen. Deze straat staat voor de Goudkust; een grote variëteit aan kasten van huizen uit eind 19e, begin 20e eeuw staan te pronken. Ik moest aan  de hoofdstraat denken van Bellingwolde. 
Vervolgens  liepen we naar de Bergkirche St. Bartholomaus. Een donkere katholieke kerk. 

In Blankenburg was er geen horeca te vinden. We dronken sterke zwarte  thee bij de “Turkische Rivièra”, onder een golfplaten dak. En in de VVV konden we plassen. Brood aten we lopend uit het vuistje, terwijl we de Teufelsmauer opklommen. De buitenissige rotsformaties hebben namen, zoals  Grosselternfelsen. Het pad ging verder over een smal bospad, klimmend en dalend. We namen een korte drinkpauze op een steen en even daarna viel ik op de linkerknie die afgelopen september ook zo’n klap heeft gehad. Spijkerbroek kapot, maar de knie deed het nog.

Via Hamburger Wappen, een rotsformatie gelijkend op de vlag van Hamburg, liepen we door Timmenrode. Van hieruit was het nog 5 kilometer en die waren zwaar. Mijn knieën hadden er duidelijk geen zin in meer in en de blaar onder mijn teen van mijn rechtervoet speelde ook op. Toch doorlopen; “ Niet klagen, maar dragen”, zeiden mijn cliënten vaak. 
Ik was blij dat we na ca 18 km lopen de camping om 17.15 uur bereikten. Morgen weer een dag. We gaan zien hoe het lijf zich verhoudt tot meerdere dagen wandelen. 
Ondertussen blijft geduld een schone zaak.