“Der weg ist das Ziel” (tekst op het wandelboekje Neckersteig)

De laatste wandeldag vandaag. We vertrokken even na 9 uur; het was 9 graden (gevoelstemperatuur 6) en een oostenwind kracht 3. Zwaarbewolkt, maar geen regen verwacht. Het is de hele dag fris gebleven. 
Ook vandaag was de trein naar Eberbach te laat, maar desondanks was er genoeg tijd (20 minuten) voor de overstap op de bus. Opvallend veel scholieren in de trein en wat ook opviel was het aantal mensen met mondkapjes in het OV, veel minder dan bij ons. De spoorlijn volgde de loop van de Neckar, een mooie rit. Op het station van Eberbach kochten we een krantje en koffie. De busreis van 30 minuten was heel mooi. Als een postbus slingerde hij door dorpen en door het  heuvelachtige landschap. 

Het was rond half elf toen we de route weer oppakten in Neunkirchen; via de Alte Eberbacherweg liepen we het bos in. Eigenlijk hebben we de hele dag door bos gelopen, maar het ene bos is het andere niet. We liepen door licht beukenbos met een tapijt van witte bosanemonen en door donker naaldbos waaronder alleen fluorescerend groen mos groeide en rozetten van vingerhoedskruid zichtbaar waren. Vandaag zijn we maar liefst negen wandelaars tegengekomen, tegen nul gisteren. Het was een absoluut record. We hebben deze vijf dagen over de Neckarsteig bijna alleen gelopen door hele stille bossen. 
In de Baumgartner Hutte dronken we koffie. We passeerden de Reihersee. In het groene water zwommen joekels van karpers. De Burgruïne Stolzeneck doemde ineens op. Het staat 208 meter boven de Neckar. Het is rond 1200 als Staufische rijksburcht gebouwd, in 1284 gekocht door Rijngraven en verbouwd. In 1610 werd de burcht verlaten en verviel het in een ruïne. 
We zetten de afdaling in naar de sluizen van Rockenau. Wat een water hoogteverschillen! Zeker wel 6 tot 7 meter. We besloten hier onze boterhammen op te eten. Een zonnetje hield ons gezelschap. Dat was genieten! Je weet dat er na een flinke afdaling een flinke (geleidelijke) klim volgt. Ik zag de gele dovenetel in grote getale bloeien. Op de Teufelskanzel op de Kranichsberg met uitzicht op de Neckar, de sluizen en Rockenau, dronken we thee uit de veldfles. 

We hebben zeker drie kilometer afgesneden en daalden af over een prachtig pad langs een zogenaamde “Trockenmauer”, (zonder specie), naar Eberbach. Inmiddels is het een gewoonte geworden: thee drinken met een stuk tiramisu, (dat we deelden)  in “Ijssalon Venezia”. Veel meer was er niet open. Behalve het Marktplein met “Hotel Zum Karpfen”, met de prachtige Sgraffito beschilderingen, was het een trieste bedoeling. Heel veel dicht of als kunstetalage ingericht. Het kon niet verbloemen dat de crisis hier had toe geslagen. Onverwacht kwamen we op weg naar het station een gezellig pleintje tegen, omringd met fraaie vakwerkhuizen. 
We liepen de REWE nog even binnen voor sla en stokbrood; we hadden ineens bedacht dat we zin hadden in een kaasfondue. We eindigen zoals we begonnen, met een kaasfondue. 
Om 16.15 uur liepen we de camping op. We hebben vandaag 17 kilometer gelopen, waarvan 425 meter stijgen en 600 meter dalen. 

Het zit erop. We hebben twee weken heel fijn gewandeld en we zijn klaar voor de Camino. “De weg is het doel”, zo hebben we de Neckarsteig ook gelopen. 
De wandelwol heeft haar dienst bewezen: ik heb geen enkele blaar gelopen. Dat geeft de burger moed. 
Mijn schoenen zijn verzoold en opgerekt, dus daar kan ook niets meer mis mee gaan. De kniebanden waren fijn met het stijgen en dalen, daar gaan we ook meer door. Kortom, over twee weken gaan we 350 kilometer lopen naar Gijon. Ik heb er de volste vertrouwen in. En Gea? Gea gaat donderdag de stalling weer in in Maarssen en komt er met Oerol in juni weer uit. 

Tot over twee weken!