De geschiedenis lag aan onze voeten

Lekker geslapen, gedoucht in Gea en uitgebreid ontbeten met ovenverse broodjes en een gekookt ei. We waren er weer klaar voor. Het was zwaarbewolkt en 10 graden, maar droog. En dat zou het ook blijven vandaag. 
Duitsland is bekend om haar “punktlichkeit”, maar vandaag was het OV allesbehalve “punktlich”; met een half uur vertraging vertrok de trein maar Mosbach-Baden. Oorzaak was  “medische verzorging van een reiziger”. Tja, dat is een goede reden. 

In Café annex bakker  “Rebstockle” dronken we koffie. Ik schrijf het nog maar een keer: wat zouden we zijn zonder bakkers? Alle horeca is dicht. Heeft corona het de das om gedaan? Geen idee, maar het is ons in de afgelopen twee weken duidelijk geworden dat een veldfles en een boterham met kaas in de rugzak geen luxe is, maar pure noodzaak. 
Via de Marktplatz verlieten we Mosbach Altstadt en zetten we de klim in naar en door het bos. De paden waren soms erg modderig en glad. De bosanemonen openden zich aarzelend. Gisteren hielden ze koppig hun kelkblaadjes gesloten. Na een uur kwamen we de voormalige kazerne tegen, nu waarschijnlijk in gebruik  als opvanglocatie. 
En weer doken we het bos in. Ik zag nieuwe soorten, zoals bosbingelkruid, mansoor en later voorjaarslathyrus. De bosbodem was verder bedekt met sleutelbloemen. Nieskruid, speenkruid, maarts viooltje, bosanemonen, pinksterbloemen en heel veel gevlekte aronskelken (nog nooit zoveel gezien), waar ik er twee van heb zien bloeien. Ook zag ik het blad van de bosbes en -aardbei. 
We liepen langs een Holocaust monument dat herinnert aan de deportatie van Joden uit Baden, Saarland en de Pfalz naar Vichy Frankrijk (voor ons een onbekende geschiedenis). Het bestaat uit een Davidster met beeldhouwwerken. We zagen ineens een dode vuursalamander op ons pad; nooit eerder gezien. Even hierna lunchten we op een bankje met uitzicht op Neckarzimmern. 
Na 20 minuten gingen we weer in de benen; het was te koud om lang stil te zitten. We werden snel warm door het klimmetje naar Burg Hornberg, gebouwd in de 11e eeuw. In 1184 werden de graven Von Lauffen als eigenaren genoemd. Sinds 1612 tot vandaag de dag zijn heren Von Gemmingen-Homberg eigenaar van de burcht. Er werd wijn verkocht nu.
De laatste klim via het station van Hassmersheim met de voetgangers- en fietshangbrug, waar we thee dronken, ging over de Michaelsberg; een kuitenbijtertje. De Michaelskapelle is een van de oudste in de regio; in 771 werd ze als basiliek genoemd. Ze is gewijd aan de aartsengel Michael, de duivelsbedwinger. De kerk en toren zijn romaans  uit de 11e, 12e eeuw. 
Via een trap met uitzicht op Schloss Horneck (13e eeuw) en de sluis, liepen we het dorp Gundelsheim binnen. Ook dit dorp kan zich beroepen op een oude geschiedenis (het werd in 766 al in de Lorscher Codex genoemd) en heeft een aantal mooie vakwerkhuizen, zoals het “Gasthaus zum Lamm” uit 1692. 

We haalden de trein van 15.56 uur. Via een overstap in Neckarelz, kwamen we uiteindelijk in Neckargerach aan. We hebben boodschappen gedaan in de Penny en kwamen rond 17.00 uur thuis. Er zitten weer 15 kilometer in de pocket, waarvan 460 meter klimmen en 470 dalen. Morgen de laatste etappe van Neunkirchen naar Eberbach.