“There’s is only one path. It is the path of the heart” (onderweg gelezen)

“Klein Compostela” noemden de middeleeuwse pelgrims Villafranca del Bierzo, aangezien zieken en zwakken die de bedevaart niet over de hoge Cebreiropas tot in Santiago konden volbrengen, op de treden van de Puerta del Perdon (Genadepoort) van de Iglesia de Santiago (12e-23e eeuw) dezelfde aflaat konden krijgen als bij het graf van de apostel. 
We hadden deze kerk bij binnenkomst in het dorp al gezien. Zoals zo veel kerken dicht. De kapittelkerk Colegiata de Santa Maria (laatgotisch, eind 16e eeuw) zijn we wel even binnen gelopen, maar die was koud, somber met veel gevoel voor sentiment. Bij de “Dia” kochten we croissantjes en jus d’orange voor het ontbijt; in het hotel konden we pas om 8 uur ontbijten en dat vinden we te  laat. Om die tijd willen we lopen. 

Op de Plaza Major aten we op het terras van “Cafetaria Compostela”, waar we ‘s middags ook een biertje hadden gedronken. Eenvoudig, maar lekker op tijd en best smakelijk: salade,patates bravas en piemontes (gegrilde paprika). 

Vanmorgen ging om 6.30 uur de wekker. Na de douche ons eigen ontbijt op de kamer, gingen we om 7.50 uur op pad. En met ons, meer hotelgasten . Het was onbewolkt en 12 graden. Met wind voelde het zodanig dat we de jassen aan hebben gedaan. We liepen de stad uit en uit alle hoekjes en gaatjes verschenen pelgrims. Het verspreid zich na verloop van tijd wel, maar de stad uitlopend doe je in een file. 
We hebben de hele dag langs de weg en de rio Valcare gelopen door het gelijknamige groene dal Valcare. We liepen door de dorpen Pereje, Trabadelo, La Portela de Valcarce, Ambasmestas, Vega de Valcarce, Ruitelan, om vervolgens in dit gehucht Las Herrerias aan te komen. Dat was om 14.30 uur. 
In Trabadelo ontmoette iedereen elkaar weer bij “Albergue Crispeti”, dat was soms feest van herkenning. Ook wij zagen Janet weer; gelukkig had de rustdag in Ponferrada haar knie goed gedaan en kon ze weer lopen. 
Ineens werd ik overvallen door het gevoel “Ik ben”, niets meer en niets minder. Geen wensen of behoeften. Het was helemaal goed. Mijn benen droegen me, mijn voeten zetten de ene stap na de andere. Ik voelde me dankbaar. Ik liep het pad naar mijn hart.

In Portela aten we onze lunch: sardientjes op brood. Lekker!
In Vega de Valcare dronken we thee bij de bakker. Ineens zag ik een zwarte vogel met oranje staart. Na speurwerk op internet bleek het de zwarte roodstaart te zijn, nooit eerder gezien. De pioenrozen bloeiden uitbundig. 
We brandden een kaarsje in de kerk van Ruitelan, waar Jacobus op ons neer keek. We deden een schietgebedje voor de klimpartij morgen over de O Cebreiro, Dan Roque en Alto do Poio (700 m in totaal). 

Inmiddels zitten we op het terras van onze Albergue. De omgeving is erg landelijk. Een dorp mag Las Herrerias niet genoemd worden; er staan wat huizen en herbergen langs de weg. De zon duikt soms achter een wolk, maar het is aangenaam weer met 25 graden. Het biertje heeft weer goed gesmaakt, de dorst is gelest. We kunnen hier vroeg avondeten; de keuken gaat om 20 uur al dicht. Al met al een relaxed dagje vandaag. 
Zo eerst maar eens douchen. Had ik al geschreven hoe lekker een douche is na een warme wandeldag? Hierbij dan; zalig! 
 

Vandaag 20 km gelopen, morgen de negende wandeldag, we zijn op de helft. Volgende week zaterdag hopen we in Santiago aan te komen. Nog 170 km, we hebben er 150 gelopen nu. Best ver.