"Alles wat je thuislaat, is mooi mee genomen" (Anoniem)

Het is een dag voor vertrek. Vanzelfsprekend is het niet, dat ik morgen op de trein stap naar Parijs. Zaterdag werden we opgeschrikt door een telefoontje van de buurman van mama.; ze was met de ambulance afgevoerd naar het Lange Landziekenhuis in Zoetermeer. Na een nacht op de IC, is ze gisteren overgeplaatst naar de afdeling cardiologie en heb ik me tot twee maal toe kunnen vergewissen dat het verantwoord was dat we morgen weg kunnen gaan. Het was weer even schrikken, maar het lijkt (weer) met een sisser af te lopen. Ik laat de schrik en de ongerustheid maar thuis en vertrouw op de  goede zorgen van mijn zusje, die vandaag van vakantie terug komt. "Alles wat je thuislaat is mooi me genomen"

Dus morgen gaan we echt vetrekken. Mijn tas is gepakt en ruim onder de 15 kg gebleken. Langzamerhand begint de zin terug te keren. Ik vraag mezelf af wat deze wandeltocht gaat worden; is het een pelgrimstocht of een lange afstandswandeling? Zonder een oordeel uit te spreken, filosofeer ik over het antwoord. Ik heb geen urgente vragen die om een antwoord vragen of problemen, die in het hier en nu opgelost moeten worden. Ik ben een pelgrim zonder God, waarmee ik bedoel dat ik niet wandel met een religieuze reden. Ik ga niet op weg om te verdwalen, want ik loop in de pas van mijn voorgangers en de weg wordt mij gewezen door gele pijen. Ik zal genieten van het ontluikende natuurschoon van de lente, mijn wandelmaatje en van de voortdurende beweging van mijn benen. Wat maakt het onderscheid met het Trekvogelpad? De algemene definitie van een pelgrimage luidt: "Het verlaten van het dagelijkse leven voor een reis op zoek naar geestelijk welzijn". "Je wandelt niet zozeer als tijdverdrijf, of om de tijd te doden, maar om de gegeven tijd intenser te beleven" (Marinus van den Berg). Hoe zit het dan met mij?  

"De Britse schrijver Gilbert Keith Chesterton werpt de volgende vraag op: "hoe kun je je blijven verbazen over de wereld en je er tegelijk in thuis voelen?" Tijdens het wandelen gebeurt er iets in de pelgrim waardoor hij zijn vertrouwde wereld met nieuwe ogen bekijkt. Hij volgt een pad waarop miljoenen mensen hem voortgingen. De kracht van de bedevaart naar Santiago de Compostela bestaat erin, dat hoewel zij een individuele onderneming is, iedere pelgrim zich een onderdeel gaat voelen van een gemeenschap, niet per se een goddelijke katholieke gemeenschap, maar wel een van mensen die het pad lopen en eerder liepen" (Pelgrimeren, onderweg naar Santiago de Compostela. Een inspiratieboek. Karin Snep en Nelleke Bos, 2010). En dat is herkenbaar. Ik heb me op de drie afgelopen pelgrimstochten naar Santiago, opgenomen gevoeld in een grote familie. Misschien is dat inderdaad het kenmerk van een pelgrimstocht. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik "een aanwezigheid" heb gevoeld, dat ik geen naam heb kunnen geven, maar dat me een groot geluksgevoel gaf. En als het even kan, branden we een kaarsje in kerkjes en kapelletjes, als dat geen katholiek gebaar is. Misschien ben ik dan toch een pelgrim. Het geestelijk welzijn zit 'm in "het gevoel van voldoening, een sleutel tot het vinden van geluk" , volgens de Dalai Lama. 

Zoals Confucius zei: "Waar je ook heen gaat, ga met je hele hart",  ga ik met een open geest en hart op weg en sta open voor ontmoetingen onderweg, ook met mezelf.  Niet naar Santiago de Compostela, maar tot halverwege van de Camino de Nord, Gijon.