“De langzame ziet meer” (Sten Nadolny)

Het pelgrimsmenu, bestaande uit ministronesoep, vis in groene saus, ijs, koffie, een fles wijn en een fles water (12 euro p.p. hoe kan het uit?) nuttigden we op de binnenplaats tussen de andere pelgrims. Het was heel smakelijk. 
Na het eten heb ik nog wat getekend voor Marenthe’s 60 Minutes Art Beat Magic Barcelona. Om 21.30 uur vielen de luikjes dicht. Het was vannacht een berghut ervaring met het gekraak van houten vloeren, maar verder was het doodstil. 
 

Het ontbijt bestaande uit een geroosterde boterham, boter, jam en thee aten we om 7.30 uur. Het was nog maar net licht. De zon ging vanmorgen op om 7.10 uur (Rhenen 5.57) en gaat vanavond onder om 21.28 uur (Rhenen 21.10). Best grote verschillen.
Onder een wolkenloze hemel en 6 graden gingen we op stap nadat twee espresso hadden gedronken en we de waardin bedankt hadden voor de goede zorgen. Het was 8.10 uur. Morgenstond heeft goud in de mond. 
We hebben vandaag grotendeels door landbouw gebied gelopen. We zagen trekkertjes eggen en zaaien. Het was weliswaar een rechte weg naar Villavante, maar allesbehalve saai. We hoorden een concert van kwakende kikkers, vrolijke zangvogeltjes, zagen een piepklein muisje dat helemaal niet bang was voor die grote reus die haar (of hem) op de foto zette en een dode haas. Populieren, klaprozen en irrigatiekanalen als aquaducten aan de randen van de velden. De sprietjes die zich uit de zware voren hadden ontworsteld waren nog moeilijk te determineren. Ik meende courgette (op grond van mijn eigen moestuin) en mais te herkennen, maar zeker wist ik het niet. Om 9.30 uur dronken we koffie uit de veldfles en een uur later ging de korte broek aan. Het warmde snel op; om 11 uur was het in Villavante 18 graden. In dit kleine dorp met “Alberque Sta. Lucia”, waar we thee dronken, leek het op een lome zomer zondagnamiddag, met dien verstande dat het alle dagen zondag is. 
We namen alle tijd. Om ons heen Franstaligen, Engelsen, Italianen en Spanjaarden. Dat geschreven hebbende, moet ik erbij toevoegen dat de drukte op de Camino erg mee valt. Het is beslist geen file lopen. Je ziet voorgangers en je hebt achtervolgers, maar telkens met zo’n 100-200 meter er tussen. 
 

De laatste 5 km waren wat saaier langs een weg met heel veel afval in de berm. We naderden Hospital de Orbigo en zagen maar liefst drie ooievaars op een (1) kerkfacade. Nog niet eerder gezien. We bereikten de Puente of Hospital de Orbigo; de 20-bogige  brug van 300 m over de Rio de Orbigo, vanaf de 10e/11e eeuw gebouwd op Romeinse fundamenten. Het is de langste op de route. 
Onder de brug was een ceremonie aan de gang met een militaire kapel, hoogwaardigheidsbekleders, toespraken, een erewacht, vlagvertoon, een kranslegging en het volkslied. Mensen in burgerkleding kusten de vlag. Wat was hier gaande? Ondanks de Spaanse studie van DIckJan werden we niet veel wijzer. 
We hebben de ceremonie tot het eind gevolgd en moesten wachten tot het leger de brug was overgestoken. Daarna konden we in een park lunchen. 
Aan de brug ligt ons hotel “Hostal Hospital de Orbigo” opnieuw een geweldige kamer met uitzicht op de brug, een heerlijke douche en een fantastisch keuken, volgens de recensies. 
 

Het was weer een geweldige dag met heel veel moois. Het tempo geeft de mogelijkheid om details waar te nemen en dat vind ik fijn. Ik merk hoe verleden en toekomst samenvallen in het heden. Voor mijn doen is dat al heel snel, op de tweede dag. Lopen lijkt op pensionering; er hoeft niets. Ik geniet ervan. 
We hebben 16 km met de vingers in de neus gelopen. Morgen 17,5 km naar Astorga. Er zijn er die deze twee etappes samenvoegen, maar daar voelden wij niets voor.  De historische stad Astorga heeft bezienswaardigheden die de moeite van een bezoek waard zijn. 
We hebben inkopen gedaan bij het supertje naast het hotel, hebben gedoucht en zijn nu in afwachting van ons diner. Helaas pas om 20 uur, maar gezien de kaart het wachten waard.