De afstand is niet van belang, alleen de eerste stap is moeilijk (Marquise de Deffano)

Een dikke buik en twee glazen ‘Tinto’ geeft geen garantie voor een goede nachtrust. Het was het echter meer dan waard. De moeilijkheid is, dat er zo laat wordt gegeten naar Hollandse begrippen; 21 uur. Op straat was ook wat rumoerig. Maar goed, het was zoals het was. 
Na thee op bed om 6.15 uur, gingen we douchen en om 7.30 uur stonden we als eersten in de eetzaal. Veel honger hadden we nog niet.
De man van de Correo in uniform was er echter al om 7.45 uur om onze bagage op te halen  (een kwartier te vroeg). De tandenborstel en -pasta hebben we toen maar in de rugzak mee genomen. 

We verlieten onze ‘kloostercel’, die buiten verwachting groot was, om 8.10 uur. Het was 7 graden en wolkenloos. We gingen beginnen! We liepen door het Middeleeuwse Leon met haar steegjes en pleintjes. De stad is een gemeente in de provincie León. Het ligt op 841 m hoogte op de hoogvlakte en is met ruim 136.000 inwoners de grootste stad van de provincie. 
Hoogtepunten waren de 12e eeuwse romaanse Basilica de Dan Isodoro en de Parador de Leon-Convento de San Marco, dat in de Middeleeuwen een ziekenhuis is geweest voor pelgrims, maar nu een luxe ‘staatshotel’ is. 
Het is altijd een soort wandelcorfee om een stad uit te komen. Nu ook. We kwamen aan de rafelrand van de stad ondergrondse grotwoningen tegen, die de fantasie prikkelden.

 Het duurde bijna twee uur voordat we het groen indoken, na La Virgin del Camino. De temperatuur liep snel op. Even voor tien ging de jas uit en twintig minuten later de fleecetrui. 
We zagen seringen bloeien, klaprozen, irissen, malva en schijnkamille. 
Het aantal wandelaars en fietsers nam toe, zonder dat het echt druk werd of file lopen werd. We namen de alternatieve route na La Virgin del Camino, langs de grote weg lopen vonden we geen optie. 
Aangrijpend was het wegmonumentje dat hier stond voor twee Nederlandse vrouwen die in 2019 op de eerste dag van hun Camino zijn aangereden door een busje. Na anderhalf uur wandelen is hun Camino zo afgebroken en ook hun leven.

De brem bloeide en de rietorchis. De weg ging op en neer. We liepen over een hoogvlakte. Het geluid en de stank ven de stad waren we kwijt. We hoorden een kakofonie van vogels met de koekoek als onbetwiste volhouder. Wat een verademing! Het prille groen stak af tegen de felblauwe lucht. Even voor 12 uur aten we ons broodje met kaas, die we in een supermarkt in Leon hadden gekocht. Het was 15 graden in Oncina de la Valdoncina. De ereprijs bloeiden voor onze voeten. De lange broek ging uit en werd gewisseld voor een korte. Het was  heerlijk wandelweer. We hoorden kikkers, zagen heel veel rietorchis, koolzaad, aardappelvelden en tarwe. Het in cultuur gebrachte landschap was een mozaïek van kleuren: terra, groen, grijs, geel. Opvallend weinig insecten, wel vlinders en roofvogels boven ons hoofd. Ik voelde me zorgeloos en simpelweg gelukkig. 

We dronken thee uit de veldfles in het ‘verweesde’ dorp Chozas de Abajo. De bar was verdwenen. Er was niemand op straat. Musjes kwetterden, ooievaars klepperden en de koekoek riep zijn naam. Van hier uit was het een rechte, enigszins saaie weg naar Villar de Mazarife. Tio Pépé was makkelijk te vinden. We werden allerhartelijkst ontvangen door twee dames. Het was een drukte van belang; veel pelgrims kwamen nu aan. Onze kamer is eenvoudig, maar biedt alles wat we nodig hebben: een bed en een douche. Na twee alcoholvrije biertjes om de dorst te lessen op het binnenterras, hebben we het stof en het zweet van ons  afgedoucht.  En dat is het moment waar ik me nu bevindt. We hebben 25 km gelopen vandaag (zonder blaren. !) We gaan vanavond hier eten. Dat kan gelukkig vroeg. Morgen weer een nieuwe dag. Het weer blijft goed, nog zeker twee weken!