“Beauty before me, beauty behind me. ..,

Beauty inside me, beauty all around me. Walking” (op de route gelezen)

We liepen langs de 18e eeuwse Iglesia de San  José waar Jacobus op ons neer keek, hoog vanaf het altaar, richting de 12e eeuwse Iglesia de la Asuncion. El Monosterio de San Salvador (Benedictijns klooster) ligt tegenover het romaanse kerkje. Daar hebben we een half uur naar Gregoriaans Latijns gezang geluisterd, gezongen door drie monniken. Heel bijzonder. Eerder op de middag hadden we al een kaarsje gebrand bij Jacobus. 
Na de Vespers aten we het Pelgrimsmenu op het terras van onze herberg: salade, vis en patat en koffie toe. Eenvoudig, maar prima eten. Ook weer voor 12 euro inclusief de wijn. 
 

We konden om 7 uur ontbijten met een omelet met kaas, een toast en thee. Een prima bodem.  Drie kwartier later gingen we van start op onze vijfde wandeldag. Het was onbewolkt en 14 graden. 
Het was 4,5 km klimmen naar Foncebadon . Een prachtige wandeling met bloeiende witte en gele  brem, roze struikheide, Spaanse (berg)eik, die zijn blaadjes nog niet had ontvouwd en de stam met mos was begroeid, toefjes paarse bloemen. Een kleurig palet. Het had een Mediterrane sfeer. We hebben de hele dag over een stenig pad gelopen met al dan niet losse stenen. Langzaam klommen we naar de 1400 m. 
Om 9.15 uur kwamen we aan in het half vervallen dorp Foncebadon. De temperatuur was al opgelopen tot 19 graden en zou uiteindelijk op 27 graden blijven steken in El Acebo. Toch leek het gisteren warmer. We liepen op hoogte vandaag en er stond een zacht briesje. Het was eigenlijk lekker wandelweer. 
Op het terras van een bar waar ze dansbare muziek uit mijn jeugd draaiden, dronken we espresso. Het eerste stempel voor vandaag werd in ons  pelgrimspaspoort gezet. 
Ineens voelde ik opwinding; we gingen naar het Cruz de Ferro, waar we onze steen gingen toevoegen aan de berg die er al lag. Ik raakte ontroert door het besef deel uit te maken van iets dat groter is dan ik zelf. 
Nog een uurtje klimmen naar 1504 m, hoogste punt van de Camino, op een hoogvlakte van de Monte Irago. Ik zag het Cruz de Ferro op een paal van en eikenhout van 70 m en het deed me niets, ook al omdat iemand keiharde muziek aan had. De Romeinen legde op deze plek al offers voor de Goden om een goede oogst te vragen. Later vroegen reigers om een behouden tocht door dit ruige gebied. Caminogangers nemen een steen mee van huis om zich symbolisch van een last of  schuldgevoelens te bevrijden en zo opgelucht de tocht naar Santiago af te maken. Anderen uiten hun dankbaarheid. Wij hadden een steen mee genomen met de tekst “Peace, no war”. Toen we samen op die enorme berg stenen stonden voelde ik toch verbondenheid. Het was heel bijzonder dit samen  te doen. De oorlog in Oekraïne duurt maar voort met alle gevolgen van dien. Het hangt over onze Camino heen; we volgen het nieuws op  de voet. Ik hoop echt dat deze wens in vervulling gaat op kort termijn. 

We liepen weer verder. Links hadden we prachtige uitzichten op de bergen van de Sierra Telen. We liepen over smalle paden en het duurde lang voordat we eindelijk de afdaling inzetten. We lunchten met uitzicht op prachtige bruine koeien met kalfjes die bij hun moeder dronken. Mijn voeten, sokken en schoenen legde ik de zon. Het landschap was vandaag echt prachtig. Berglandschap met ruige begroeiing. Het deed me sterk denken aan Corsica. 
Een stijle afdaling over een stenig pad met losse stenen bracht ons uiteindelijk in El Acebo (1154 m), dat de uitstraling heeft van een bergdorp. De woningen zijn opgetrokken uit natuursteen. We hebben een leuke kamer in “La Trucha del Arco Iris”. We zijn volgens mij de enige gasten. De eigenaar is een aardige man die goed  Engels spreekt. 
We zitten nu aan het alcoholvrije bier op het terras van “La Casa del Peregrino”. Het wordt tijd voor een douche. 
 

We hebben 21 km gelopen vandaag. Het viel me alles mee. Ik heb zo genoten van het prachtige landschap. De foto’s laten het beeld zien. Morgen naar Ponferrada. Ik heb er nu al zin in!