“What is meant to be, will always find its way. Always. (Onbekend)

We hebben gisteren na de douche nog een uurtje buiten kunnen zitten met ons biertje. Om 19.00 uur werd het eten geserveerd aan een lange tafel. Ik zat naast een jonge Litouwer uit Vilnius. Aardige vent, die dagelijks circa 40 km loopt. Daar waren er meer van. We bevonden ons in een Duits gezelschap met hoog ambitie niveau, 40 tot 50 km per dag. Het voorgerecht groentesoep volgens traditioneel Galicisch recept was prima, ook de ‘tarte Santiago’ was goed. Het vegetarische hoofdgerecht was een aanfluiting: rijst, mais, doperwten en champignons. Maar oké, het was niet anders en rauwe bonen smaken goed op een lege maag. Als likeur werd “queimada” aangeboden. Zelf gemaakt. Hoewel de alcohol (deels) wordt verdampt, vond ik een slok genoeg. Mijn ramen zouden er schoon van worden. De geste was echter heel aardig. 

Om 21.00 uur barstte het onweer los en viel de regen met bakken uit de hemel. De hitte is nu echt verjaagd. Warmer dan 25 graden wordt het niet meer de komende week. Prima wandelweer. 
Vannacht zag ik hoe de maan op bed scheen en hoorde ik de bellen van de koeien; hoe mooi was dat. 
De houten vloer was gehorig, om 6 uur kwam de herberg tot leven. Na twee bekers thee op bed, stapten wij er ook uit. Het ontbijt was zelf samen te stellen en we gingen voor toast, omelet, verse jus, thee en yoghurt. Heerlijk!

Van de herbergier begrepen we dat het aantal Caminogangers nog niet op het niveau van voor de Corona-crisis was. 
Hij had goede hoop, maar hij moest dit jaar de ontvangen steun, die in Galicië pas in 2021 is verstrekt, gaan terugbetalen. Dat werd nog een hele uitdaging.

Met een gevulde buik vertrokken we om 8.15 uur, laat voor ons doen, maar het was maar 20 km vandaag. Het was 12 graden met een harde wind. Behalve een jas, hadden we voor het eerst ook een hemd aan. Het was echt totaal omgeslagen. 
Het was een prachtige etappe vandaag. We daalden heel geleidelijk ruim 600 meter over goed begaande wegen. We liepen door landbouwgehuchten (O Biduedo, Filloval, Pasantes, Ramil), hoog boven mozaïek landschap, waarbij de percelen waren afgezet met stenen, bemoste muurtjes of brem begroeiing en langs lieflijke bloemenweiden. We zagen moeder koeien met kalfjes en dronken koffie in Fillobal. Koeienmest op weg en in de neus. We liepen over holle wegen, omzoomd met brem en roze heide. De vlier bloeide, alsook de kleine ratelaar, rode klaver, boterbloem, knoopkruid, beemdkruid, rolklaver, gewone brunel, judaspenning en robertskruid en dan ben ik vast nog iets vergeten. Eiken en tamme kastanjes langs de weg. In Ramil stond zelfs een honderdjarige kastanjeboom. 

In Triacastela namen we thee/koffie en stonden we voor een dichte deur van de Iglesia de Santiago. In deze plaats staat ook een pelgrimsmonument uit 1965. Richting Samos liepen we evenwijdig aan de Rio Orbio en een rustige weg. We liepen door San Cristovo de Real, waar we op een muurtje onze lunch aten, Renche, Freituxe en naar San Martino do Real. Het pad liep golvend door prachtig groen oud eikenbos. De natuur is zo mooi in deze tijd van het jaar. 
Het klooster was op hoogte al te zien, een enorm complex. Het was rond half drie en inmiddels 19 graden toen we Samos binnen liepen. ‘Casa Licerio’ was snel gevonden. Een aardige dame, wees ons onze kamer drie hoog. Weer gescheiden bedden, maar verder een ruime kamer met zitbad, douche en wc. Zij kookt voor ons en nog voor een aantal andere gasten. Zij woont zelf beneden. 
We hebben voor het eerst moeten wachten op onze bagage, maar nu kan ik echt onder de douche.

Vandaag 20 km gelopen. De ene 20 km is de andere niet. Aan het begin doe je deze afstand met twee vingers in de neus, maar na tien dagen onafgebroken lopen, protesteren mijn beenspieren en knieën. Morgen een soort rustdag: 15 km naar Sarria. Nu eerst douchen!