“Nothing is impossible, the word itself says ‘I’ am possible” (Audrey Hepburn)

Het Pelgrimsmenu gisteravond was wat minder dan we gewend zijn, maar dat namen we voor lief. We hebben nog twee uur tot 21.30 uur op ons balkon gezeten tot dat de zon achter de bergen zakte. 
De wekker ging om 5.30 uur vanmorgen. Er werd regen en onweer voorspeld na 12 uur en we wilden al een eind op dreef zijn.

We vertrokken om 6.45 uur achter een rij van voorgangers. Las Herrerias ligt op ongeveer 670 m. De zon kwam op om 7.07 uur. Het schemerde nog en de lantaarns brandden. De vogels zongen hun hoogste lied, een haan kraaiden en de beek murmelde. Heel stil en vredig was het. Na het gehucht Hospital begon de steile klim naar Faba. Fluitenkruid, stinkende gouwe, paarse dovenetel en vergeet-mij-nietjes bloeiden in een bont palet. We liepen door een dicht gemengd loofbos. We hoorden een specht. Het stenige pad ging bergopwaarts. Een uurtje later kwamen we aan in het tijdloze kleine gehucht La Fabia waar we koffie uit de veldfles dronken. Gierzwaluwen vlogen laag boven ons hoofd; ander weer op komst. We hadden er nu al 200 m klimmen opzitten en het viel niet tegen. 
Vanuit La Faba liepen we verder bergopwaarts naar La Laguna op 1120 m hoogte . Dit is het laatste boerendorp op de Camino in Castillie y Leon. We stapten nu Galicië binnen. Santiago ligt nog 152,5 km ver weg. In “Bar Albergue la Escuela” dronk ik een glas vers geperst sinaasappelsap. Het bos week en we kregen een prachtig uitzicht op de omringende bergen. Nog 150 m klimmen naar O Cebreiro. Daar kwamen we aan om 9.30 uur. “Het museumdorp is een van de oudste pelgrimsrefugia aan de Sint Jacobsroute. De Santa Maria La Real is de oudste bewaard gebleven kerk aan de route en dateert uit de 9e eeuw. We haalde een stempel en brandden een kaars voor de wereldvrede, de (klein)kinderen en voor de goede afloop. 
De pallazas in het dorp zijn van Keltische oorsprong. In de compacte stenen huizen met een ovaal grondplan en diep overhangende strodaken woonden mens en dier. Ze waren in O Cebreiro tot in de jaren 1960 bewoond, tegenwoordig hebben ze alleen een museaal doel” (citaat uit Spaanse St. Jacobsroute. Rother Wandelgidsen,3e druk, 2016)

Via een bosweg, dat klimmend en dalend liep, gingen we naar Linares. Het uitzicht was prachtig. De bosbessen hadden al groene kleine besjes. 
Boven Linares werd een donkere lucht zichtbaar. Om 10.45 uur viel de eerste regen van onze pelgrimstocht en zoals het er nu uitziet ook de laatste. Het bleef door regenen tot we op onze overnachtingsadres aankwamen. 
De temperatuur zakte naar 13 graden op de pashoogte San Roque, waar een bronzen pelgrim zich schrap zet tegen de wind. Onze omstandigheden waren hetzelfde; harde wind en regen. We liepen het gehucht Hospital da Condessa binnen, waar we in de “O Tear Bar Restaurant” konden schuilen. Meer verzopen katten kwamen binnen. Ach, dit hoort er ook bij. We moesten nog 6,1 km, waaronder de laatste klim naar Alto do Poio (1335 m). De drie passen waren beslecht; het was ons gelukt. Niets bleek onmogelijk!

Na drie kwartier kwamen we aan in Ponfria (1299 m), waar we wederom allervriendelijkst werden ontvangen door twee jonge vrouwen. Ons kamertje is eenvoudig, maar heeft een bed en  douche. We eten het Pelgrimsmenu in de palloza (een rond Keltisch gebouw) tegenover onze kamer. 
 

De zon is gaan schijnen en de lucht is praktisch schoon. Het zou nu 15 graden moeten zijn. De hitte is uit de lucht. Morgen dalen we flink af naar Samos, dat op 530 m ligt. Voor vandaag is het nu wel mooi geweest. We hebben 23 km gelopen, en ca 700 m geklommen.