“De stilte stelt geen vragen, maar zij kan ons op alle vragen antwoord geven” (Ernst Ferstl)

Een uitgesproken regendag vandaag. De wandelschoenen bleven in Gea staan en met laarzen aan liepen we even na 9.00 uur onder de paraplu naar het station. We gingen naar de stad Mainz (217.123 inwoners op 31-12-‘20), hoofdstad en grootste stad van Rijnland-Palts. De treinreis duurde een uur en reed ook langs de camping in Oberhausen an der Nahe, ons zeer bekend. 

De geschiedenis van Mainz gaat terug tot de prehistorie. De Romeinen stichtte een legerplaats op deze strategische plek aan de linkeroever van de Rijn. In de 4e eeuw was Mainz al een bisdom, Bonifatius (ca. 675-754) was de eerste aartsbisschop van Mainz. Een andere beroemde zoon van de stad is Johannes Gutenberg (1397-1468), de uitvinder van de boekdrukkunst. 
We zouden deze heren in welke vorm dan ook terugvinden in de stad. Een vooropgezet plan hadden we niet, behalve een bezoek aan de Dom en de Sint Stefanuskerk met de glas-in-loodramen van Marc Chagall. Toen we het station hadden verlaten, viel het stadsleven over ons heen; verkeer, geluid en drukte herinnerden ons aan een leven dat we een week geleden achter ons hadden gelaten. Eerst maar ‘s koffie. “Cappuccino” was een lichte zaak, waar veel (jonge) mensen uitgebreid ontbeten. Dat hadden wij al gedaan, maar de espresso en cappuccino smaakten prima. We liepen onder de paraplu via Schillerplatz met het Osteinerhof (18e eeuws stadspaleis) naar de Sint Stefanuskerk. De rooms-katholieke gotische parochiekerk werd in 990 door aartsbisschop Willigis op het hoogste punt van de stad gesticht. Nu is het vooral bekend door de glas-in-loodramen, die door Marc Chagall tussen 1978-1984 zijn vervaardigd. Charles Marq maakte tussen 1989-1997 de zogenaamde “Anschlussramen”, passend bij die van Chagall. Het prachtige blauw bracht een serene rust en stilte voort. Eindelijk konden we een kaarsje branden voor de wereldvrede. 
Tijd voor de lunch; het werd flammkuchen in “Wilma’s Wunder”, tegenover de Dom van Mainz. We namen de tijd voor deze lekkere lunch en daarna bezochten we de Dom. De bouw van de Dom is in 975 begonnen onder aartsbisschop Willigis en is gewijd aan Sint Maarten. Het is een romaanse pijlerbasiliek, opgetrokken uit rode zandsteen en heeft zes torens. Tot zover de buitenkant. Het interieur was zo onaangenaam donker en kil, dat we er bijna uit vluchtten. De Romaanse deur en het doopvont mochten er zijn (zie foto’s), maar voor de rest kon het ons niet echt bekoren. 
We besloten op ons gemak terug naar het station te lopen, waar om half drie de trein terug ging naar Monzingen. Terug naar de stilte.
Het is inmiddels 17.00 uur en na een flinke bui, schijnt nu de zon aan een blauwe lucht. Het lijkt erop, dat we de regen hebben gehad. Morgen rijden we door naar Neckargerach voor het tweede deel van onze wandelvakantie.