“Zo zie ik mijzelf: een man die langzaam wandelt onder de hemel…,

….. verzamelaar van minuten- weer een dag rijker” (Loek Rijkman, idealist en filantroop). Een van de Prominaas gaf laatst een lezing over deze fascinerende man, die ook het Depot in Wageningen heeft opgericht. Ik citeer hem, omdat zijn woorden de lading van vandaag dekken; de wandeling van Neckargerach naar Mosbach Altstad. 
 

De nachten zijn koud (net boven het vriespunt) en wanneer de zon achter de bergwand verdwijnt, begint het rapjes af te koelen. We hebben de elektrische kachel echt nodig. 
Vanmorgen was het mistig, maar de zon liet zich ook zien. Het was 7 graden bij vertrek en met vier laagjes aan moest het lukken vandaag. En dat deed het ook. 
We liepen richting dorp. Neckargerach is oorspronkelijk een dorp van vissers en schippers, die met hun punters ook de Rijn bevoeren. Het dorp werd in 976 voor het eerst genoemd en telt tegenwoordig met de gemeente Guttenbach, met wie ze is samengevoegd, ca. 2.300 inwoners. De katholieke kerk op de heuvel domineert het dorp. We zijn het dorp niet in gegaan, maar liepen verder naar het station. De magnolia bloeide nog prachtig. Via het “balkon” liepen we boven de Neckar met uitzicht op de Mittelberg, het Neckartal en Guttenbach. Een ansichtkaart, zo mooi! De zon scheen, de lucht was blauw en ik genoot. 
We zagen een sluis, een van de 27, die sinds 1920 zijn aangelegd tussen Mannheim en Plochingen. De Neckar kan nu op 203 kilometer door binnenschepen tot 2400 ton gebruikt worden. 
 We werden via een bord voor gevaren gewaarschuwd voor de Margarethenschlucht. De waterval stort over 100 meter van het Neckarplateau in een donkere en vochtige schlucht  naar beneden.  Een geologisch interessant gebied met speciale flora en fauna, zoals de vuursalamander en bijzondere varens. De aanduiding “alpiner Klettersteig” was allerminst overtrokken; het was klimmen en klauteren, waarbij ook de handen ingezet moesten worden en waarbij we vier keer door het water moesten waden over gladde stenen. Het pad is door een koord gezekerd. Spannend, maar niet eng. En toen was er koffie op een rustplaats onder een reusachtige eik.

Het pad ging vervolgens door een licht gemengd bos. Vogels kwetterden en de groene specht lachte ons uit. De wilde zoete kers bloeide uitbundig en ik leerde een nieuw soort kennen, de eenbes met een klaver vier blad en een (zwarte) bes op een lange stengel, maar zover was ie nog niet. Langzaam gingen we stijgen door weiden en weer doken we een bos in met een geurig daslook tapijt. Er werd wild geplukt, hele bakken vol blad van de daslook. Je kunt er daslookpesto van maken, een salade met daslookbloemetjes, bakblikbrood met daslookpesto, platbrood met daslook en geitenkaas, daslooksoep een een hartige taart met daslook en brandnetel. 
We liepen boven Binau en de Neckerwestheim kerncentrale, een van de drie laatste Duitse kerncentrales die morgen alledrie sluiten. Helaas komen er steenkoolcentrales voor in de plaats. 

Het was nog voor twaalven, maar het was zo’n prachtig lunchplekje, dst we het niet konden weerstaan. De plaats Obrigheim onder ons. Met ons gezicht in de zon aten we onze boterhammen met kaas op. Na de lunch wachtten ons de klim over de Schreckberg. Ik zag het hartvormige blad van de gevlekte aronskelk. We werden onderweg onderhouden met informatie wat er zoal leefde, groeide en bloeide. Veel bijzondere soorten, als orchideeën en gentianen, boomsalamanders enzovoort. Een gewone soort als grote muur bloeide met kleine witte bloemetjes heel uitbundig. Opnieuw keken we op de meanderende Neckar en  Diedensheim. Op de vraag “waar oma was als je haar nodig had” (want de juf was ziek), antwoordde ik met een foto met uitzicht op de Neckar, “Hier dus”, niet inzetbaar als oppas. We liepen Mosbach binnen en zagen hoe donker de lucht werd. Even dachten we de dans te kunnen ontspringen, maar helaas; een felle bui van een half uur werd ons deel. We daalden via de Hamberg af en het pad werd glibberig. 
We bereikten de hoofdstraat in de stromende regen en vluchtten een ijssalon in voor een glas thee en een stuk tiramisu. Het was droog toen we de Altstadt gingen verkennen. De stad was al bekend in de Romeinse tijd en kent een rijke historie. Het is nu vooral bekend door zijn prachtige vakwerkhuizen. Op de Marktplatz staat het Renaissance Raadhuis met haar 34 meter toren. Het Palm’sche Haus in Renaissance stijl uit 1610 geeft een indruk van de toenmalige welstand van de stad en haar burgers. De Stiftskirche is verdeeld in een protestants en een katholiek deel. Mooie steegjes. Op een plein onder een enorme kastanjeboom met jong fris blad, was de jeugd bijeen op volle terrassen. Gezellig druk. 
Wij liepen via de REWE (brood en een krantje) naar het station. De trein van 15.35 uur bracht ons in tien minuten terug naar Neckargerach. 
We hebben 15 kilometer gelopen, 470 geklommen en 440 meter gedaald. 
Op de camping hebben we nog een half uurtje in de zon gezeten voor Gea. Dat was voor het eerst. Wat heerlijk! 
Even nagenieten met een mok thee. Het was een prachtige dag met volgens het wandelboekje “met afstand het meest indrukwekkende deel van de Neckarsteig; de Margarethenschlucht”. Dat wil ik dan wel zien: morgen “doen” we Neunkirchen naar Neckargerach.