“Ook al zouden we alle bloemen plukken, de lente zullen we niet kunnen tegenhouden” (Neruda’)

We zijn met Gea, onze buscamper in de Harz. Na 10 cm sneeuw in Hahnenklee-Bockswiese (600 m) en nachten met vorst (-6) met als gevolg bevroren leidingen, zijn we gisteren neergestreken in Thale op de kloostercamping. Alle problemen lijken opgelost. De sneeuw is hier weg gedooid, maar de kou is niet verdwenen. Desondanks bloeien de bloesem bomen door; de lente laat zich niet tegenhouden. Al is het 4 graden zoals vanmorgen bij vertrek.

We hebben de “Harzer Klosterwanderweg” ontdekt, die Goslar verbindt met Quedlinburg en die 95 km meet. Het telt zes etappes tussen de tien en twintig kilometer en wij lopen er minimaal twee van. De mooie stad  Goslar hebben we zaterdag bezocht. Vandaag liepen we de etappe van Thale naar Quedlinburg, twintig kilometer. 
Het startpunt was het “Kloster Wendhusen”.Het klooster is in 825 gesticht door Gisela, dochter van graaf Hessi die het christelijke geloof hier heeft gebracht. Na 1540 heeft het haar klooster functie verloren.

De geur van bruinkool drong mijn neus binnen. Dat we in voormalig Oost Duitsland liepen laat zich niet verloochenen. Het is net even anders. Na een klein klimmetje, liepen we door een bos, langs de Bode. Bosanemonen, speenkruid en holwortel bloeiden volop. Vogels kwinkeleerden. Heel stil en vredig. Plots doemde de Teufelsmauer op; bizarre rotsformaties. 
De lucht was melkwit en een waterig zonnetje liet zich zien. 
We arriveerden in Niestedt om 10.45 uur, waar we koffie dronken. De huizen zijn niet hoger dan twee verdiepingen en zijn in pastelkleuren geschilderd: grijs, wit, licht geel, beige, en soms dissonant groen. De daken zijn rood. 

De bewegwijzering liet ons soms in de steek. Ik verloor bovendien een oorbel. De lucht betrok en de wind stak op. Ik werd geconfronteerd met mezelf. Loslaten werd een mantra. Ik kon niets veranderen aan de omstandigheden, dus moest het aanvaarden. 

We  liepen door Stecklenberg. Geen horeca, eigenlijk niets. Een sneeuwstorm stak op in Bad Suderode op 160 meter. Met de capuchons over de oren liepen we stevig door. We besloten de wandeling iets in te korten en de Stiftkirche St. Cyriakus te laten voor wat ze was. Nog 7 kilometer naar Quedlinburg. We liepen over een soort hoogvlakte waar de wind vrij spel had. Heel onaangenaam. Een stoomtrein tufte voorbij. Waar het even wat luwer was, aten we een boterham uit het vuistje. 
Om 14.30 uur liepen we Quedlinburg binnen. We misten de Klosterkirche St. Marien, maar deze bleek achteraf ook dicht te zijn. Dus niets gemist. Ook de Wiperti Kirche uit de 9e eeuw  was helaas dicht. 
Ik kocht in de “Bunte Stube Quedlinburg” nieuwe oorbellen met afsluitdopjes zodat ik ze niet meer kan verliezen. 
In Quedlinburg begon meer dan 1000 jaar geleden de Duitse geschiedenis. Het silhouet van de middeleeuwse stad, die vroeger koningszetel en Hanzestad was, wordt gekenmerkt door de enorme zandsteen rotsen van de zogeheten Schlossberg met daarop de Romaanse  stiftskerk, die hoog boven de stad uittorent. Kleine, kromme straatjes en steegjes met eeuwenoud plaveisel, binnenplaatsen en pleintjes men meer dan 2000 vakwerkgebouwen verlenen de stad een ongekende charme. Het is ook vanwege deze unieke, middeleeuwse stedenbouw dat de stad in 1994 in de UNESCO werelderfgoedlijst van beschermd cultuurgoed werd opgenomen. 
We slenterden wat rond en besloten op grond van het slechter wordende weer en gezien de tijd, de bus van 16.30 uur terug te nemen en vrijdag nog een keer terug te gaan als we naar de volgende bestemming gaan, Elbingerode. 
Nadat we boodschappen hadden gedaan in Thale, liepen we om 17.30 uur de camping op. Inmiddels regende het flink en was het waterkoud. Aan de spaghetti keken we tevreden terug: 23 kilometer gelopen. Wel blaren opgelopen nadat ik de  teenspreiders had verwijderd; die deden zo pijn. Jammer. Morgen maar de tenen goed intapen.