“In het bos is er geen WiFi, maar je vindt er wel een betere connectie” (voorpossitiviteit)

Eergisteren en gisteren hebben we respectievelijk Wernigerode en Quedlinburg bezocht. Twee prachtige plaatsen met middeleeuwse straatjes en steegjes en vakwerkhuizen uit de 16e en 17e eeuw. Ook de Stiftskirche St. Servatii in Quedlinburg was indrukwekkend met haar romaanse architectuur en crypte uit de 10e eeuw. Ik heb een paar foto’s toegevoegd.

Vandaag gingen we de natuur weer in. We zijn van Drei Annen Hohne (500 m) via Konigshutte naar Rubeland lopen; 18 km. Eerst naar de bushalte afdalen in het centrum. Bus 265 naar Wernigerode station. Daar namen we het stoomtreintje naar Drei Annen Hohne. Een half uurtje hakkepuf naar 500 meter. Leuk ritje. In Drie Annen Hohne werd er water getankt door de stoker. Na een snel kopje koffie, gingen we van start om 11.20 uur.

We volgen het zogenaamde Harzer Hexen-Stieg, een lange afstandspad van 97 km, dat van Osterode door het Harzgebergte en over de hoogste top, de Brocken naar Thale loopt. 
We liepen door het Steinbachtal, langs een kabbelende beek. Het was koud, een graad of vijf en het sneeuwde afgewisseld met felle opklaringen. Het landschap was troosteloos met al die omgekapte of afgeknapte sparren. Hitte, droogte en de schorskever had hen geveld. Vooral rond de Brocken schijnt het het ergste te zijn. 
De nevenbeek mondde uit in de Kalten Bode. Even later passeerden we een stroomversnelling en de Koningshutter Wasserfall. Toen sneeuwde het even heel hevig. Het waren korte en felle buien. 

Nee, WiFi was er niet in het bos. Wel verbinding met een zingende merel, de dwarrelende sneeuwvlokken, de jagende wolken aan een blauwe lucht, de stoomtrein, wier fluit op kilometers ver was te horen, de warme zon en mijn gedachten en gevoel.  En natuurlijk met mijn wandelkaarten. 
Overigens is er ook op geen enkele camping WIFi. 

Als er al horeca was, was deze dicht. Ik begon me stilletjes af te vragen of corona niet de oorzaak was van al die gesloten horeca; misschien waren ze wel failliet. We waren wij genoodzaakt ons broodje op de trappen van een gemeentelijk gebouwtje waarvan de bestemming nogal duister was, op te eten. In elk geval zaten we beschut. 
Verder maar weer. Via het langgerekte dorp Koningshutte liepen we naar de stuwdam Trogfurter Brucke. Even daarna waren we aangewezen op een omleiding vanwege de stormschade. In plaats van in  het dal langs de rivier te lopen, waren we nu genoodzaakt 5 km over een kale hoogvlakte te lopen waar wind en sneeuw vrij spel hadden. Bijzonder onaangenaam. 
We pakten de route weer op en liepen door het bos naar het uitzichtpunt “Brockenblick”, alleen was deze in nevelen gehuld en dus onzichtbaar. Rubeland lag onder ons. In het bos bloeiden de anemone memorisatie, “Royal blue”; schitterend!

Rubeland was ons eindpunt voor vandaag. Een plaats van niets, maar een toeristische trekpleister vanwege twee druipsteengrotten, de Boumannsgrot en de Hermannsgrot. In de laatst genoemde zijn fossielen van een holenbeer, die sinds  de laatste ijstijd is uitgestorven, gevonden. 
Het dorp doet er alles aan om dat feit te memoreren door op veel plaatsen een rechtopstaande beer neer te zetten.

Om 16 uur hadden we de bus weer terug naar Elbingerode. Nog even het klimmetje naar de camping en we waren weer thuis. Hete thee en de kachel aan!

Ten tijden van dit schrijven onweert het en blijft de sneeuw (even) liggen. Het is 1,8 graad boven nul. Ik ben benieuwd hoe de wereld er morgenochtend uit ziet.