“Niemand ziet een bloem werkelijk…”

“Niemand ziet een bloem werkelijk. Zij is zo klein. Wij hebben geen tijd, en zien vergt tijd” (Georgia O’Keeffe)

Wandelen is zo’n langzame bezigheid, dat wanneer je met aandacht loopt het paarse maartse viooltje ziet stralen onder de struiken. Prachtig! Ik zag haar nadat we nog maar tien minuten op weg waren. We zijn vandaag op de camping met onze wandeling naar Wernigerode begonnen om 10.15 uur. Het was 2 graden en halfbewolkt.

Langs de ijsbaan annex buitenzwembad en het Reha Klinikum en hetMutterhaus, en vervolgens het Kirchenwald/Mischwald in. Er lagen nog sneeuwresten. Vannacht is er niets bijgevallen. Het bos met sparren ging over in het bekende kale landschap. En toch zag je hier en daar een groen sparretje staan. Tot 2000 was er hier sprake van een sparren monocultuur. De zogenaamde “Fichtenreincultur” hield in, dat er alleen sparren werden geduld en berken e.d. onmiddellijk werden verwijderd  en dat al 120 jaar. Bij beplanting stonden er 4000 stuks per ha. en op het eind 500-600 per ha. De storm “Kyrill” in 2007 heeft hier huisgehouden, gevolgd door een storm in 2020. In de jaren 2018-2020 was er geen sneeuw gevallen en wat er sprake geweest van droogte, warme zomers met lange hitteperiodes met als gevolg dat de schorskever genadeloos kon toeslaan. De bomen van de  Fichtenreincultur zijn in de zomer van 2020 afgestorven en in december gerooid. Nu wordt het bos opnieuw beplant met bomen die het veranderde klimaat beter kunnen doorstaan en dus weerbaarder zijn voor externe vijanden.  

Vervolgens liepen we over een leerpad over bosbouw, die om het stuwmeer, de Zillierbachtalsperre, liep. In een schuilhut konden we onze meegenomen koffie drinken.
Via het Zillierbachtal over de Hilmersberg. Daar hadden we de tweede, maar nu een flinke sneeuwbui op ons hoofd. We daalden af naar het Kaltes Tal door het bos. En zo liepen we om 13.30 uur Wernigerode binnen. In “Wiecker” op de Markt met uitzicht op het stadhuis, at ik een soepje.

Voor het eerst hoorden we Nederlands. We zijn tot nu toe geen Nederlanders tegengekomen. Ook op de campings staan we alleen tussen Duitse kampeerders. 
Bij de bakker kochten we nog broodjes en via een slinger langs prachtige oude vakwerkhuizen, liepen we naar de bushalte. Bus 265 reed met gezwinde spoed terug naar Elbingerode. Om 16.15 uur waren we op de camping. De zon scheen. Vriendelijke wolkjes aan een blauwe luchtbed 9 graden. Het was weer zo’n dag met twee gezichten; afwisselend zon en sneeuwbuien. Als het goed is zijn we na vandaag van de nattigheid af.