"We zijn zo graag in de vrije natuur, omdat deze geen mening over ons heeft" (F. Nietszsche)

Het was al ruim een week geleden dat we de wandelschoenen hebben aan gedaan. We vertrokken even na half 9. Het was 2,5 graden. De lucht was diepblauw en wolkeloos. Mijn hoofd zat vol met 'to do ' lijstjes en zorgen over de oorlog in Oekraïne. Net geen hoofdpijn, maar wel een "wattig" gevoel. 

We zetten de auto in Dieren en na een kop koffie in de stationsrestauratie, gingen we op pad. Het was 9.40 uur en 4 graden. We liepen het Landgoed Hof te Dieren op. De vinken oefenden de vinkenslag, de spechten lieten van zich horen. We passeerden de bank op de Carolinaberg met het opschrift "Mutando non mutor", hetgeen betekent "Alles verandert, maar ik verander niet" (Jacob IV). We liepen over de  Lange Juffer met de hoge beukenbomen. Stormschade van Dudley, Corrie of Eunice was zichtbaar. Overal in het bos waren grote reuzen omgevallen, takken afgerukt of hele boomkruinen gesneuveld. 

Ik moest denken dat zelfs de sterkste mensen onder uitkunnen gaan, net als de beuken die we op de grond zagen liggen. Ook ik was ternauwernood aan een burn-out ontsnapt. Het zou de eerste keer niet zijn geweest. De natuur heeft hier geen mening over. Het is zo als het is. Ik dacht terug aan de workshop, die ik gistermiddag gaf in het kader van de Internationale Vrouwendag, "Ontdek de wilde vrouw in jezelf". De vrouwen vergeleken de teksten met elkaar. "Veel beter dan die van mij" Maar wat is beter? Dat is een oordeel! Ieder mens heeft zijn eigen verhaal, tekst of lied. Vergelijken maakt ongelukkig; er is altijd wel iemand die beter, sterker, liever, gezonder etc dan jij.  Je mag er zijn zoals je bent. Het is goed. Gedachten zijn niet wie jij bent. Die innerlijke criticus zal ons (met name vrouwen) wel laten weten dat wij niet genoeg zijn. Maar dat is een mening, een oordeel. De natuur echter neemt ons zoals we zijn. Ik voelde me dankbaar en blij. Ik mocht deze vrouwen in hun kracht zetten. Ik mocht mijn schrijfpassie met hen delen, een glimlach op hun gezicht toveren en op een speelse manier hen leren vieren wie ze zijn. De natuur leert mij me te verhouden met mezelf waardoor ik anderen blij kan maken. Daarom ben ik zo graag in de natuur. De hoofdpijn was inmiddels verdwenen en mijn hoofd leeg. 

Vorig jaar toen we hier wandelden zagen we hier zogenaamd ijshaar; een zeldzaam natuurlijk verschijnsel waarbij een haarachtige, wollige ijsstructuur ontstaat op dood en nat hout. Ijshaar ontstaat als de luchttemperatuur even onder het vriespunt ligt. We zagen wel bevroren wit gras, maar geen ijshaar vandaag. Nu er nog geen blad aan de bomen zit, is het bos nog lekker licht. Het was heel stil en rustig in het bos. We betraden het Nationaal Park Veluwezoom van Natuurmonumenten. Galloways liepen met lome tred voorbij. De Carolina Hoeve kwam in zicht .In april vorig jaar is heropend na een ingrijpende verbouwing. Het interieur is  compleet veranderd; het is prachtig geworden. Het was 10.30 uur toen we op het terras plaats namen in de zon. Verse muntthee met appelkruimeltaart met twee vorkjes. "Wat hebben we het goed", verzuchtten we. Met pensioen is nog zo gek niet. 

Ditmaal liepen we niet over de Koningsallee, maar kringelden we door de Onzalige bossen richting de Posbank. Beuken werden eiken. Eiken werden dennen en berken. Om 12.30 uur liepen we het restaurant van de Posbank binnen voor een soepje en een kop thee. De Posbank heeft nu weinig kleur. De heidestruiken zijn donker met een zweem grijs van uitgebloeide nu witte bloemetjes van vorig jaar. De grassen zijn okerachtig. Hier en daar een dot geel van de bloeiende jeneverstruiken en groen van de naaldbomen. Er fladderde een citroenvlinder voorbij; voor mij de eerste van het jaar. We kwamen aan bij de schaapskooi waar het een drukte van belang was met 148 geboren lammetjes. Het geblèr was oorverdovend. Het was de tweede dag dat ze buiten mochten spelen en ze holden als dollen achter elkaar aan. Een leuk gezicht.  

We liepen nog een uurtje door het bos naar Velp. Het laatste stukje langs de Beekhuizerbeek over het gelijknamige landgoed. In Velp namen we om 15.30 uur de trein en via Dieren reden we terug naar Rhenen. Fantastische wandeldag gehad en17 km gelopen. Nog ruim twee maanden voordat we met de Camino gaan beginnen. Volgende week gaan we met Gea, de camper naar Easterlittens waar we ook kilometers gaan vreten. Morgen haal ik mijn nieuwe zooltjes op. Ik ben er klaar voor!