"Zie jouw leven als een zwembad - duik er in, ook al weet je niet hoe diep het is" (Auteur onbekend)

Het was vandaag een prachtige dag met een staalblauwe lucht en veel zon. DickJan was al vroeg op pad; hij zou van Driebergen Zeist naar huis lopen (29 km). Ik heb vanmorgen de cursus "Etty, gids door ons innerlijk landschap" gegeven. Etty was een 27 jarige joodse vrouw die haar dagboeken tegen het decor van de oorlog heeft geschreven. Hoe actueel in deze roerige tijden. Haar woorden zijn zo troostend, vol compassie en aanvaarding dat ik mij opnieuw door haar heb laten raken. 

Een grote wandeling zat er dus niet in, maar ik heb om half twee wel de wandelschoenen aangedaan voor een wandeling naar de sportschool op Remmerden. Uiteindelijk goed voor bijna12000 stappen, 4 km.  De lucht was nog altijd staalblauw en het was 9 graden. Het voelde bijna voorjaarsachtig.  Het is een rechte weg, door de stad naar Remmerden. Bij het PostNl punt gaf ik mijn Chromebook en telefoon af. Nu is het echt voorbij. Na het afscheid woensdag heb ik niet meer gewerkt. Wat een fantastisch afscheid heb ik gehad van mijn Buurtzorg collega's. Mooier kon het niet worden. Ik heb me zo gewaardeerd en gezien gevoeld. Ik ben ontzettend verwend met mooie woorden, gedichten, bloemen en andere cadeaus. 

Lopend door de stad liep een oud cliënt tegen het lijf: "Jij kwam toch ook bij mij?" Ja, dat klopt, bijna een jaar gelden. Op de terug weg zou ik weer een cliënt tegenkomen :"Genieten van je pensioen?", vroeg ze. Ik realiseerde, dat ik nog veel cliënten zou tegenkomen. Dat heb je als in de wijk heb gewerkt in dezelfde stad waarin je woont. Het besef, dat het nu echt voorbij is, kwam even binnen. Niet meer werken, wat een idee! Nog zo jong en vitaal! Hoe zou ik mijn leven opnieuw van zingeving voorzien? Zou ik me weer zo gewaardeerd voelen? Genoeg vragen, maar gebrek aan antwoorden. 

Ik zag hyacinten bloeien, narcissen, maagdenpalm, helleborus, madeliefjes, groot hoefblad. Ik voelde de zon en zag hoe de Neder-Rijn schitterde in de zon. Op het terras van "de Koning van Denemarken" was geen plekje meer te vinden. Iedereen zat te genieten. Ik hoorde de koolmezen "pompen". Ik liep langs de boerderij van boer Arie, een van de cliënten die ik jaren had verzorgd en die naar elders is verhuisd. Hij had nog eens een koe naar mij genoemd. Genoten heb ik van de boerenzwaluwen die en masse bij hem in de schuur nestelden. Gelukkig dat hij net verhuisde voordat ik stopte met werken. Ik zag in zijn moestuin nog wat verweesde prei en boerenkool planten staan. Verder maar weer, langs landgoed De Tangh en de tabaksschuur, die naar vroegere tijden verwees. 

Om 14.30 uur kwam ik aan bij de sportschool en zette ik mijn spieren aan het werk. DickJan had me aan het werk gezien, maar ik was te druk om hem te zien. Op de terugweg zag ik dat de paddentrek was begonnen. Ik liep langs de Cunerakerk, die zo mooi in de zon straalde. En zo liep ik verder door naar huis. 

Ja, vanaf morgen ben ik pensionado. Ik zie een zwembad voor me. Ik zal er in duiken zonder te weten wat het me zal brengen. De tijd zal het me leren. Vandaag was zo'n dag uit het leven van een pensionado gegrepen.