"Waarheen je ook gaat, ga met je hele hart" (Confucius)

Storm Dudley heeft ons vannacht uit de slaap gehouden. De wind stond pal op ons slaapkamerraam. Bij vertrek om 8.30 uur was het nog altijd windkracht 6 en 8 graden. De laatste (hagel)bui trok weg, de lucht trok blauw open en de wolken werden goud omrand. Zo zie ik het graag. Later op de dag trok het wat dicht, maar het is droog gebleven. 

De auto zetten we in Elst (Gelderland). Vervolgens namen we de trein naar Nijmegen waar we overstapten op de trein naar Cuijk. Even voor 10 uur dronken we koffie in 'T Heere Huys (Louis Jansenplein). De 1000 m vrouwen waren begonnen en voor Nederland trapte Annemarie de Jong af. Dit is echt de laatste keer, dat ik met mijn mobiel in de natuur rond loop en de live beelden volg. Ik zag Jutta Leerdam Olympisch zilver winnen voor de Canadese Brittany Bowe en na de Japanse Mino Takagi.  Ook de verrichtingen van de 17 jarige kunstschaatsster Lindsay van Zundert (ze werd achttiende) heb ik gezien, al wandelend door het bos. 

Het was zichtbaar dat storm Dudley door het land was getrokken; overal lagen afgerukte takken. Ook in mij was er een hevige storm opgestoken en dat begon al gistermiddag. Ik had ene hele fijne schrijfworkshop gegeven aan drie vrouwen in Veenendaal gisterochtend en na thuiskomst lag er een brief van het LUMC. De afspraak voor de Botox injectie werd verschoven. Woest was ik. Ik had er afspraken omheen gepland met mensen in Leiden die ik al zolang niet had gezien. Eenzijdig en zonder overleg!  Tot overmaat van ramp was de poli ook niet meer bereikbaar, terwijl in de brief stond dat ik hen wel zou kunnen bereiken op dat tijdstip. Met het telefoongesprek dat ik had met de poli vanmorgen, kwam ik niets verder. Met een verhoogd cortisol in mijn lijf stapte ik in de trein en werd vervolgens geconfronteerd met het gegeven, dat het mondkapje niet langer door iedereen werd gedragen. Opnieuw schoot mijn bloeddruk omhoog. 

In mijn vorige leven werd ik door een directeur "een emotionele hittepetit" genoemd. Daar was ik niet blij mee. Ik voelde me niet serieus genomen. Ook in bovenstaande stormachtige  gebeurtenissen, had ik het zelfde gevoel. Emoties zijn rare dingen. Voer voor psychologen. Al wandelend dacht ik na over dit alles en tegelijkertijd voelde ik de storm in mij tot bedaren komen.  Dit is ook wat wandelen met je doet.  

Inmiddels waren we met de pont van Cuijk naar Middelaar gevaren en de Mookerheide met haar fraaie uitzichten overgestoken. Vanaf de Mookerheide was het licht stijgen en dalen, zo ongeveer  250 m. Door naar Groesbeek, dat wordt gedomineerd door een kolossale kerk. In Groesbeek is de oorlog nooit ver te zoeken; op iedere straathoek staat een herinneringsbord met historische feiten. In Groesbeek lunchten we in "De Locomotief" (Spoorlaan 2) met uiensoep en een boterham met boerenkaas. De wind was iets gaan liggen, maar nog altijd kreunden en steunden de bomen onder het natuurgeweld. Hier pakten we het Pieterpad op. Via de Zevenheuvelenweg zetten we om 13 uur onze wandeling over heuvelachtig terrein voort. Het uitzicht over het omliggend gebied is prachtig. Via een bospad liepen we klimmend omhoog naar de Duivelsberg (76 m). De Duivelsberg maakt deel uit van de stuwwal van Nijmegen. De naam is afgeleid van 'Duffelt'. De berg was tot 1949 Duits en is nu Nederlands. In het gelijknamige pannenkoekrestaurant dronken we thee en deelden we een bord poffertjes. 

Het uitzicht van de Duivelsberg is prachtig: tot aan Arnhem, Hoog Elten en de Veluwezoom kun je uit kijken. We hadden geluk, dat de zon zich even liet zien voor de foto's. Na het uitzichtpunt liep het pad dalend naar Beek Ubbergen, waar we om 16 uur aankwamen. Beek Ubbergen is een mooi dorp, dat weliswaar in de oorlog zwaar is getroffen, maar nu staan er weer prachtige villa's. Hier zag ik ook de hamamelis en de narcis bloeien en de magnolia stond op springen. Na 20 km wandelen pakten we hier de bus naar Nijmegen, alwaar we de trein naar Elst namen. Om 17.45 waren we weer thuis. 

Stilte voor de storm; storm Eunice maakt morgen haar opwachting. Code oranje is afgekondigd. Ik ben benieuwd wat dat doet met mijn stemming. In elk geval kan ik wel zeggen, dat met mijn hart deze wandeling heb gemaakt. Ik heb weer genoten en ben uitgewaaid!