"Dat je teweegbrengt is van meer belang dan wat je teweegbrengt" (J.A. Deelder)

Vandaag zetten we voet op het klompenpad het Fliertpad, bij Twello. Het was 7 graden en zwaarbewolkt toen we de auto neerzetten bij het station van Twello. Twello is een dorp met ruim 13.500 inwoners in de gemeente Voorst. Veel horeca was nog dicht, maar bij Bakker Bart konden we koffie krijgen en naar de wc gaan voordat we om 10.15 uur van start gingen. De wandeling wordt aangegeven met een bruine markering in de vorm van klompen en dankt haar naam aan de Fliert, een stromende beek. We lopen langs karakteristieke boerderijen, over statige landgoederen met dito landhuizen en door het beekdal van de Fliert. 

Het dorp Twello kennen we van het diner op het terras van "De Waardige Waard" na mijn parachutesprong vanaf vliegveld Teuge, nu een jaar zeven geleden, denk ik. De hele dag zullen we recreatie vliegtuigjes horen boven ons hoofd. We lopen het aardige centrum uit en zien krokusjes, narcissen bloeien en in de tuinen de camelia en de stermagnolia. De 'gewone' magnolia bloeit nog net niet. We lopen langs het landgoed de Fliert met jonge aanplant boompjes en over het landgoed Nieuw Bellinkhof, waar alleen een pomp nog herinnert aan een verleden, maar het landhuis ultramodern is. Het parkeerterrein van tuincentrum "Tuinland" staat vol; het is weer om de tuin te doen. We lopen onderlangs de Wilpsedijk en zien Deventer in de verte. Het landhuis Het Schol in Wilp heeft een rijk verleden. Het dateert uit 1850 en heeft na een brand en renovatie in 1976 als "Hotel Hartenstein" gediend in de film "A Bridge too Far". We hoorden de specht roffelen en zagen het speenkruid aarzelen. Later op de dag toonde ze haar gele schoonheid in de zon.  Even verder zagen we de Stoomhoutzagerij Wilpsche Dijk ("Tafels op maat en klompenmakerij"), die gerestaureerd werd. In tuinen bloeiden de goudgele forsythia, de roze en witte prunus, het felblauwe ereprijs en paarse primulaatjes. 

Met de pont naast het IJsselhotel, waar we wel eens gelogeerd hebben, gingen we over naar Deventer. Dat is een uitstapje en wijkt af van de route. In St Maxime dronken we koffie en deelden we een bosbessengebakje. In het interieur van het restaurant is alles mooi op elkaar afgestemd; echt een plaatje! Via het Grote Kerkhof en Lubuinuskerk, liepen we de Grote Markt op die momenteel wordt heringericht en waar opgravingen gaande zijn. We maakten een klein rondje en beloofden elkaar gauw terug te komen. Het is echt een leuke stad. Over de lage Steenweg liepen we langs de IJssel. We aten even na een uur onze boterham op op een bankje. Een boot voer voorbij, grauwe ganzen kletsen, gakten en foerageerden voor onze voeten. Het Tolhuis (1848) achter ons en het restaurant 't Diekhuus voor ons. We werden geattendeerd op het feit, dat ook kunstenaars van het uitzicht hadden genoten. Ruysdael heeft hier ooit een riviergezicht geschilderd dat nu hangt in de National Gallery in Londen. 

Langs het landgoed Sterrebosch en over het landgoed Hunderen. Een lachende groene specht leek ons te volgen. Een roffelende bonte specht deed er niet voor onder wat geluid betreft. Een bruin eekhoorntje schoot weg. En daar was-ie: de zon en meteen schoot de temperatuur omhoog. Om 14.15 uur dronken we thee uit onze mee genomen thermosfles. Onze gezichten in de zon. Een vliegende bontjas vloog voorbij en werd overstemd door een klein vliegtuigje uit Teuge. We lazen op de nieuws app dat alle verplichte corona maatregelen vanaf volgende week worden afgeschaft. Op de dag af twee jaar na de aankondiging van de eerste lockdown. Adviezen als handen wassen en in isolatie van besmetting blijven nog wel bestaan. Twee jaar lang hield de pandemie ons in zijn greep. Nu hebben we echter een volgende crisis: de oorlog in Oekraïne met 3 miljoen vluchtelingen op die het land hebben ontvlucht. Ik heb me bij de gemeente Rhenen aangemeld voor hand en span diensten ter ondersteuning. Mijn machteloosheid vraagt actie en daadkracht, hoe weinig dan ook. Maar zoals Jules Deelder zei: : Dat je teweegbrengt is van meer belang dan wat je teweeg brengt". Ik schreef vanmorgen in mijn vastenwerkboek over lotsverbondenheid en vroeg me af hoe ik die vorm wilde geven. Want eerlijk, het pensioen valt me tegen. Ik mis de opluchting, de euforie van de vrije tijd, maar ook de waardering, het gezien worden, de dankbaarheid. Het is allemaal niet meer zo vanzelfsprekend meer. Toen ik gisteren langs het kantoor reed (van Buurtzorg) dacht ik: "Ik hoor er niet meer bij". En zo is het. Met de tijd komt de zinvolle invulling wel. Het is zeker niet dat ik me verveel, maar het leven is meer dan knutselen, wandelen en lezen. Ik wil ook teweegbrengen!

Na het landgoed De Aze liepen we over grasland naar het Blikkebnos van Vitens, zo genoemd door de waterputten, afgesloten zijn met blikken deksels. We passeerden nog twee landhuizen, Bruggenbosch en Parckelaer voordat we Twello in liepen. Om 15.45uur  kwamen we bij de auto aan en hadden we 17 km gelopen.