"Onderweg is het altijd nu" (Willem Vermandere)

Blue Monday, 17 januari 2022. Dat vraagt om een stevige wandeling. Ik ben niet van plan om me er onder te krijgen door een blauwe maandag. En zeg nou zeg, zo slecht was het niet; het was weliswaar somber, maar droog en 4 graden (uiteindelijk oplopend naar 8 graden) en mijn voornemen een maand te passen voor alcohol houd ik ook vol. Dus het valt allemaal wel mee vandaag. 

Rob Walker, journalist en docent aan de School of Visual Arts in New York schreef het boek "De kunst van het waarnemen", Hierin betoogt hij dat waarnemen een "oefening in aandacht geven "is. Een oefening in aandacht begint met focus en het verleden en toekomst te laten voor wat het zijn: geweest en nog niet aan de orde. "Onderweg is het altijd nu", betoogt Willem Vermandere. 

Nu ik ben begonnen met het trainen voor onze pelgrimstocht in mei en het bijhouden van dit reisblog, word ik met de neus op de natuur gedrukt, waardoor ik me me verbonden voel met wat ik om me heen zie. Ik ruik de bosbodem met verterend beukenblad, ik zie het roodborstje voor mijn voeten, hoor de roffelende specht, voel de schrale wind op mijn wangen. De verbondenheid met de natuur vraagt een open, stille geest, aandacht voor de kleine dingen. Waarnemen is een oefening in het aandacht geven en onderweg is het altijd nu. Ja voor vandaag geldt dat zeker. 

We hebben vandaag 17 kilometer van het Veluws Zwerfpad (streekpad van het NIVON) gelopen, dat 375 km telt. We vertrokken om even na 9 uur uit Rhenen en na een klein half uurtje later zetten we de auto bij het NS station van Oosterbeek. Naar Arnhem is het 5 km lopen. Eerst liepen we over het het landgoed Mariendaal met beukenbomen en -lanen. Op het hoogste punt staat de Christuskoepel, gebouwd in 1939-1940 door A. J. Kropholler in traditionalistische stijl en tot stand gekomen na een oproep van koningin Wilhelmina voor "morele en geestelijke herbewapening' om zo een tegenwicht te bieden aan de totalitaire fascistische en communistische ideologieën die in opkomst waren" (Bron: Wikipedia)

Door de bebouwing lopend richting station, zag ik opzwellende knoppen, de winterjasmijn en de winterheide bloeien, tere roze bloesem, maar ook kerstbomen en -versieringen. Kennelijk hinken we nog op twee gedachten. 

Op het Centraal Station gingen we eerst voor een sanitaire stop en dronken we een koffie-to-go op de trap. Ja, het is armoe in coronatijd. Achter het station pikten we de wandeling op. Eerst liepen we door Park Sonsbeek.

"Het Park is vernoemd naar Anna van Sonsbeeck, een aanzienlijke "Dame" in de Arnhemse gemeenschap in de 17e eeuw. Het park is 67 ha groot en is voor het overgrote deel beplant met een eeuwenoud beukenbos. Opvallend is het heuvelachtige karakter, een grote diversiteit aan bomen en planten, vijvers, fonteinen en twee watervallen. Aan het rand van het Park is het Nederlands Watermuseum gevestigd en De Witte Molen, de enige werkende watermolen van de tien die langs de Sint jansbeek hebben gestaan. Verder vindt men op het grondgebied aan het park Huis Sonsbeek ("De Witte Villa"), een theehuis, twee restaurants, een ijskelder uit de vroege 19e eeuw en de Belvedère. 

Aan de noordkant van het Park staat Huis Zypendaal, aangelegd door regentenfamilie Brantsen als buitenplaats omstreeks 1762-1764. Deze familie bewoonde het huis tot 1926. Het huis werd ontworpen door stadstimmerman Hendrik Viervant. In 1883-1884 werd het huis door Pierre Cuypers verbouwd en voorzien van een toren, ook werden er een vestibule, een balustrade en balkons toegevoegd. In 1900 werd de Rode Salon gerealiseerd in een nieuwe aanbouw. Na de Slag van Arnhem werd het huis ingericht als hospitaal voor gewonde Duitse militairen. In 1975 verwierf de Stichting Geldersche Kasteelen het huis. Tegenwoordig is het hoofdkantoor gevestigd van het Stichting Het Geldersch Landschap en de Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen." (Bon: Wikipedia)

Onderweg zag ik de hazelaar bloeien. Op het landgoed Schaarsbergen staat een grote variëteit aan bomen: eiken, beuken, berken en naaldbomen. Even voordat we het landgoed Warnsborn liepen, aten we onze boterhammen op op een bankje. Hoewel we in de luwte zaten, zijn we maar weer snel opgestaan, omdat het te fris was om lang stil te zitten.  "Groot Warnsborn ligt op een stuwwal en kent elf grafheuvels van ongeveer 4000 jaar oud. De naam Warnsborn is afkomst van de woorden 'born' of bron en 'warn' staat voor zuiver: 'zuivere of heldere bron" (Bron: Wikipedia). In oktober hebben we op de gelijknamige camping gestaan. Even verderop het landgoed Lichtenbeek, waar er ''klommen" naar 63 meter. Even daarna kwam het station Oosterbeek in zicht: het was 13.45 toen we weer bij de auto kwamen. 

Heerlijk gewandeld en 17 km gelopen., zonder blaren of ander ongemak. Dat geeft de burger moed. Volgende week gaan we weer op pad!