“Op zoek naar de adem van het leven” (Adriaan Huson)

“ Pelgrimeren is  als het leven zelf. Je gaat op weg. Je kiest een pad.  Je zoekt je bestemming. Je stelt je open voor jezelf en je omgeving. Door op pad te gaan. En te kiezen voor een simpel leven. Met alleen het hoogst noodzakelijke bij je. Zo ben je op zoek naar de adem van het leven. Naar de mogelijkheid dicht bij jezelf te komen”. (Adriaan Huson in Jacobsstaf #132, december 2021).

Opnieuw stel ik mij zelf de vraag waarom ik 325 kilometer wil lopen in weer en wind, over en door verschillend terrein. Waarom de spierpijn verdragen, blaren lopen en de kramp in de schouders negeren als je in de meimaand ook heel rustig in je tuin van het  vroege voorjaar kunt genieten? 

ik wil het leven vieren in al haar facetten. Afscheid genomen van een werkzaam leven, gezond van lijf en leden en nog zo midden in het leven staand, stel ik een andere vraag: “Hoe nu verder? Wat wil ik nog? Welk aspect van mijn leven vraagt om verandering? Waarin wil ik nog groeien?” Dacht ik aan het begin van dit  reisblog nog, dat er geen existentiële vragen waren waarop gekauwd diende te worden, kom ik daar nu op terug.  

Als pelgrim doe je elke dag weer nieuwe indrukken op. Elke dag weer verder. Je ontmoet mensen met wie  je soms even op loopt, soms langer. Je neemt afscheid, je laat achter om vooruit te zien. Tekens in de natuur, je merkt ze op. Wat vertellen ze mij? Je volgt het pad, dat niet altijd goed is gemarkeerd. Soms sla je een verkeerd  pad in, maar altijd kom je op je bestemming. De ervaring onderdeel te zijn van iets groters dan jezelf is overweldigend. Je ervaart dat je er  mag zijn zoals je bent. Dat je goed genoeg bent zoals je bent. 
Regen, wind, mist, zon, het kan verkeren. Soms  loopt het pad recht toe recht aan langs een snelweg, soms kronkelend door een geurend bos. Het is zoals het is. Het is het leven zelf, met diepte- en hoogtepunten.
 

Als ik er voor open kan staan, is het een spirituele ervaring, dat al voor vertrek begint met de vraag wat ik achterlaat: ego, status, vaste overtuigingen, identiteit (wie ben ik  als ik niet meer werk?), ijdelheid, angst te falen, haast, stress. Die bagage laat ik achter. Wat ik mee wil nemen is nieuwsgierigheid, kwetsbaarheid,  vertrouwen het goed is zoals het is, de kunst van overgave, plezier en moed om naar binnen te kijken.

Elke reis van duizend mijl begint met de eerste stap, zegt het Chineze spreekwoord. Het vertrek op 4 mei begint  met de sensatie van een nieuw avontuur en het verlangen van het ontdekken. 
Tijdens reizen verdicht de tijd. Tijd is relatief wanneer ik uit mijn vertrouwde ritme, routine en omgeving ben. Haast werkt averechts en is slopend. Er is meer dan aankomen. Stil staan en luisteren en kijken. Echt kijken. Wanneer de tijd stil staat, hoor ik het kloppen van mijn hart weer.

ik heb weleens gelezen, dat ontmoetingen vermommingen zijn van jezelf. Je komt  jezelf in de ontmoeting met de ander tegen. Ontmoetingen zijn de touwladders uit de  hemel om op te klimmen naar nieuwe inzichten. Open staan, kwetsbaar durven zijn. 
Het zoeken van de weg, is de reis. Verwonderen met al mijn zintuigen, het bijzondere ontdekken in het gewone. 

Uiteindelijk komen we in Santiago aan op 21 mei. De laatste stappen zetten op het grote plein voor de kathedraal. Heb ik gevonden wat ik zocht? Heb ik antwoorden op mijn vragen? En na het ophalen van de  compostela (pelgrimsoorkonde), genieten van de triomf. Hoe groot de verandering is die zich onzichtbaar heeft voltrokken, weet ik niet. Maar ik gun mezelf deze spirituele ervaring. 

De eerste pelgrimsreis in 2017 was zo’n reis, de tweede een jaar later was meer een  lange afstandswandeling. Mijn bagage was te zwaar en ik was niet in staat me zelf over te geven aan het vertrouwen en de wijsheid van het universum. Dit jaar ga ik wel op zoek naar de adem van het leven!