"Het eindpunt kan nooit zo interessant zijn als de weg er naar toe" (Zen)

        Na gedane arbeid, was het gisteravond prima eten in de tuin. 

Na een heerlijk ontbijt konden we niet meteen vertrekken. We moesten wachten op de was, die voor ons was gedaan. 

Uiteindelijk vertrokken we om 9.15 uur. Het was half bewolkt, maar de temperatuur was heerlijk. De zon zou het in de loop van de ochtend  flink winnen van de bewolking en tegen twee uur was de lucht weer blauw en helder. Het geeft de indruk veel zuurstof te bevatten doordat de wind weer aantrok.  Echt geweldig  wandelweer!

Vandaag hebben we een prachtige wandeling gemaakt door weelderig groen tegen een bergachtige achtergrond. Het  boerenlandschap van de Minho is zo mooi. Haciënda's lagen in het groen en in de zon te blaken: wit geschilderd met rode daken.  Wijngaarden, eucalyptusbossen, kurkeiken, olijfbomen, Bloeiende bloemenranden met vlinders, zoals  het oranjetipje , het bonte zandoogje, het blauwtje, koolwitje en citroenvlindertje. We hoorden krekels  en warempel een miauwende buizerd. Boerenzwalwen met witte buik  en een ' kontentikker', scheerden voorbij in formidabele duikvluchten.

We hadden onze eerste koffiestop ongeveer twee uur na de start.

Zo veel stempels hebben we al ins ons paspoort. We moeten er twee per dag halen im de Compostela (getuigschrift) te verdienen.  Het ging erg lekker. We zagen een afstandtabel, dat duidelijk maakte hoe ver het. het nog was naar de Kathedraal van Santiago.

 Zo ver is  nog naar de Kathedraal van Santiago. 

Helaas zijn alle kerkjes dicht, maar het biedt wel de gelegenheid om te lunchen. Zo ook vandaag. We streken neer bij de Capela de Sao Sebastiano. Tegenover staat een schrijn met de Heilige 'himself'.

Wat een rijkdom is dit. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens, dat dit allemaal kan. " De gezondheid laat het toe, de financiële middelen en tijd, niets staat ons in de weg om deze reis te maken. Daar ben ik heel erg dankbaar. voor", dacht ik op deze plek. 

Wilde kastanjes bloeiden, de bergen zijn bebost. De buizerd en de krekels verdiepten de stilte. Een zacht briesje woei, een hond blafte in de verte. Het was volmaakt. Philipa vroeg me gisteren waarom wij de Camino liepen. Ik antwoordde:" Ik ben nu 55 jaar en ik vond het tijd om te reflecteren op de  vraag  of het er toe  doet wie ik ben en wat ik doe. Of ik een klein verschil kan maken in deze wereld" En zo is het. Ik mediteerde wandelend met de ene voet voor de ander. 

Opvallend veel vrouwen en met name Duitsers pelgrimeren met ons. In cafe's kom je elkaar weer tegen: daar zijn we weer!

Het Hotel Imperio Do Norte was het eindpunt voor vandaag, recht voor de Ponte de Lima. 

" Toen de eerste Romeinen in de 2e eeuw voor Christus bij hun opmars in het noorden van het Iberisch Schiereiland de Rio Lima bereikten, weigerden de soldaten categorisch de rivier  over te  steken. Ze hielden hem voor de Lethe(s), de rivier der vergetelheid in de onderwereld, en ze waren ervan overtuigd dat wie hem overstak, iedere herinnering zou verliezen. De legende verhaalt dat hun aanvoerder, de consul Decimus Junius Brutus, daarom alleen vooruit was gegaan en van de andere oever ieder van zijn soldaten bij diens naam had geroepen. Na dit bewijs dat zijn geheugen geen schade had opgelopen, volgden zijn mannen hem. De levensgrootte Romeinen aan weerszijden van de Lima herinneren aan deze gebeurtenis. Tegenwoordig, evenals reeds honderden jaren  geleden, kunnen de pelgrims de rivier heel gerieflijk op de oorspronkelijk door de  Romeinen in de 1e eeuw bv. Chr.  gebouwde brug oversteken". (Bron: wandelgids Caminho Portugues, Cordula Rabe).

Wij hebben de Romeinse jongens nog niet gezien, maar dat gaat na een  douche gebeuren, Voor nu wil ik iederen bedanken voor de lieve, leuke reacties op dit blog . Tot morgen!