"Leven is bewegen, in wat voor richting dan ook. Alleen degene die niet beweegt komt niet aan"

(Citaat is van Samuel L. Lewis).

Vandaag schrijf ik een verslagje van gisteravond voordat we de kamer  moeten verlaten. Ik kom er verder vandaag niet meer aan toe.  

We hebben gistermiddag het Casa de  Botines bezocht, onmiskenbaar een ontwerp van A. Gaudi (1852-1926), met zijn kasteelachtige torentjes en bijzondere constructie.  

Het is een van de drie gebouwen, die hij heeft gebouwd buiten Catalonië. Het gebouw heeft diverse functies gehad, onder andere een bank. Sinds dit jaar is het een museum. 

Getoond werden zijn ontwerpen en de gebruiksvoorwerpen van de bank, onder andere    het interieur van de  directeurskamer.  Beneden was er een  tijdelijke  tentoonstelling van Goya's etsen van spotprenten uit eind 18e eeuw. 

We moesten een sprintje trekken, maar het lukte net om de vespers  bij te wonen in het kleine kloosterkerkje, waar ons hotel mee verbonden  is. 

       Benedictus. 

Het is een klooster waarop zo op het oog 13 zuster wonen. De viering kwam me bekend voor. Daar ik een aantal malen de Clarissen in Megen heb bezocht en kon vergelijken, verschilt de orde van dienst niet  zo veel met deze Benedictijnse viering.  Het diverse malen opstaan en het hoofd buigen wanneer de naam van de Heer wordt uitgesproken, was me zeer vertrouwd. Wat anders was, was het op een gegeven moment de hand schudden of omarmen van je buren en hem of haar vrede toewensen. Het kerkje zat voor tweederde vol met pelgrims, die in de herberg naast het hotel verblijven. Zij kregen de gelegenheid een kruisje op het voorhoofd te halen, en de wens "Buen camino", terwijl je om 21.15 ook nog  de pelgrimszegen  kon halen. Deze mensen gaan  goed beschermd op pad. Ik vond het bijzonder het mee te mogen maken en te delen met DJ, die  geen ervaring  heeft met het  kloosterleven. 

Na drie kwartier waren de vespers, waar de zang (niet uitzonderlijk mooi en ondanks de muzikale begeleiding op z'n tijd echt vals), en het avondmaal centraal stonden, afgelopen. Wij streken neer op het pleintje waarop we vanaf onze kamer op uit keken, het Plaza Santa Maria dei Camino.

We hebben heerlijk gegeten bij "Grifo": gegrilde  groenten en  aardappelchips. En opnieuw vlogen de gierzwaluwen in grote getallen boven ons hoofd.  

We waren  te laat  voor het optreden van deze dames, maar zij waren nog wel bereid voor me  te poseren. De nacht viel. Het was 22 uur en 31 graden. 

En zo is er weer een dag voorbijgegaan. Het gaat nu hard, over vijf dagen gaan we naar huis. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik er nog geen zin in heb. Het bevalt me uitstekend zo'n oeverloze, lange vakantie. Het leven vanuit mijn koffer, waarbij alleen het nodige er dagelijks uit  wordt  gehaald gaat  me beter af dan ik vooraf had verwacht. Het is  wel elke dag een uitdaging om 'm dicht te krijgen. 

We gaan de stad nog in en nemen om 15.45 uur de trein  naar Bilbao. Walhalla van de kunst. In tegenstelling van Leon, dat op ruim 800 meter op een hoogvlakte ligt, ligt Bilbao aan de kust. Er is een serieus temperatuurverschil tussen  deze twee steden  steden: hier wordt vandaag 33 graden verwacht, in Bilbao 20 graden en  een noordenwind! 

Tot morgen!