"Het leven schenkt ons altijd wat we nodig hebben" (auteur onbekend)

Pas om 17.00 uur werd de hoofdstraat wat levendiger. We hebben boodschappen gedaan, ons vergaapt aan bovenstaande communekleding, een Spaans lichtgewicht cadeautje gekocht voor ons aanstaand kleinkind, mensen gekeken op een terras achter een lekker glaasje en na een douche, pizza gegeten. Al met al was O Porrino minder erg dan het op het  eerste gezicht leek. Ook het hotel viel erg mee en bood pelgrims de  mogelijkheid vroeg te vertrekken door een uitgebreid ontbijt om 7.00 aan te bieden.

Om 6.15 ging de wekker en anderhalf uur later stonden we buiten met een goedgevulde maag. De route liep voor ons hotel, dus we schoven zo achteraan in het rijtje. We waren bepaald niet de enige die de warmte voor wilden zijn. Bij  vertrek was het 20 graden, om 10 uur even na Mos 24. Graden.  De nationale tv waarschuwde voor de aankomende hitte met op zondag 42 graden in het binnenland, de dag waarop we in Santiago hopen aan te komen. Maar zo ver is het nog niet. 

Nadat we de buitenwijken achter ons hadden gelaten, volgden we landelijke weggetjes langs wijngaarden. Morgenstond heeft goud  in de mond, zeggen ze en dat konden we volmondig beamen. Heel sferisch. Schilders onder ons herkennen het effect bij Leonardo da Vinci: sfumato. 

    Rustplaats voor Caminogangers op weg naar Mos.                           

    Aan de thee in de herberg voor pelgrims. Van daaruit wandelden we over een bospad naar het hoogste punt van deze etappe, de Monte de Santiago de Antas, waar de Capela de Santiaguino de Anta(s) staat. " Ieder jaar op 25 juli is de kleine Jacobuskapel Capela de Santiaguino de Anra(s) het doel van een grote  bedevaart ter ere  van de heilige van de pelgrims. Ze is versierd met diverse Jacobsmotieven, zoals de apostel  ter paard, en de  Jacobschelpen"  (Bron:  wandelgidsje " Caminho Portugues" Cordula Rabe).

De route daalde af naar  Redondela via het dorpje Padron. De uitzichten waren prachtig. We dronken thee en koffie en haalden onze  derde stempel voor vandaag in een cafeetje, dat in okerkleur was opgetrokken, dat  prachtig contrasteerden met de bloeiende bouqainville. 

Redondela bleek van een ander kaliber. Het heeft maar 7.400 inwoners volgens het boekje, maar dat zou je niet zeggen bij binnenkomst van de stad. We liepen langs  een drukke weg met veel industriële activiteiten. Het centrum leek aardig. We lunchten naast het rosarium. 

De laatste 3 kilometer naar Hotel Antolin, waren goed te doen. Weliswaar langs de weg,  maar de zee werd zichtbaar. We zitten op een geweldige plek aan het strand en zee in een klassiek ingericht hotel.

Het was vandaag weer genieten. Het weer was prachtig en nog niet te warm. Overigens waait het nu behoorlijk aan zee. Ons wasje door DJ zo zorgvuldig met  de hand gedaan in het ligbad, wappert aan het meegenomen waslijntje. We waren hard toe aan schone wandelsokken en hempjes.  Met deze wind moet het lukken ze morgen weer schoon in de koffer te doen.

De reflectiekaart van vandaag is datgene waarmee de jongens en meisjes  in strakgesneden pak  een dikverdiende boterham mee verdienen ten tijde van organisatieveranderingen. Ze worden ingevlogen wanneer de managers zelf geen impopulaire beslissing  willen nemen en onder het motto ' dit is niet het einde, maar een nieuw begin en op z'n minst een uitdaging'  maken zij schoon schip. Het is wel een negatieve uitleg van deze overigens mooie afbeelding van een vlinder. Het was mijn eerste associatie met deze tekst. De tweede betreft mijzelf. Ik heb mijn blaasproblemen nooit gezien als een catastrofe, waarbij ik mijzelf de vraag stelde waarom het mij overkwam. Ik zie het als een uitdaging mijn leven te leven als enig ander en me zo  min mogelijk patiënt te voelen en te zijn. Dat lukt vrij vaak en soms ook niet. 

Aldus mijmerde ik over deze tekst. Het is jammer dat ik mijn gedachten  niet gelijktijdig  kan vastleggen, maar dat doe ik dan nu. 

Het is tijd voor de douche en een lekker drankje, het verdiende drankje!  

Deze wandelschoenen zijn niet meer geschikt om te wandelen.