"The moment my legs begin to move, my thoughts begin to flow" (Henry David Thoreau)

                                                        (Bordje op een huis aan de Zoomweg in Wageningen)

Ik heb gewerkt van 7.30 tot 12.00 uur en na de lunch gingen we met bus 44 naar Wageningen busstation. Het Wageningense Engpad bedraagt 13 kilometer, net een leuk rondje voor de middag. Het was 22 graden bij aanvang met aan de blauwe lucht vriendelijke witte wolkjes, die later op de middag aangroeiden tot stevige jongens.

We liepen de Generaal Foulkesweg af onder een groen bladerdak. Langs villa's, gebouwen van de Wageningse universiteit en Villa Hinkeloord met de beeldentuin.

Trekkertjes passeerden ons. We werden vervolgens door het Arboretum geleid.        

De geur van wilde roos prikkelde de neus. Prachtige bomen staan er in het Arboretum en een echt bijenhotel, die er qua formaat wezen mag.

Het startpunt van de wandeling is voor het Hotel de Wageningse Berg. Op dit punt hadden we er 2 kilometer opzitten. De volgende twee had ik al eerder gelopen met de wandeling van het Maarten van Rossumpad: via de Bergweg naar het Oranje Nassau Oord. Langs de Bergweg staan grafheuvels. Het uitzicht op de uiterwaarden is prachtig! We hoorde een fazant, die DJ deed denken aan stoomfluitje, maar dan wel een hele hese, vond ik.

Op een gegeven moment liepen we langs de wijngaard van de Wageningse Berg, waar biologische wijn wordt gemaakt. En naar verluidt niet van slechte kwaliteit.

Op de Wageningse Berg staan de acacia en de gouden regen te bloeien of het een lieve lust is. Even verderop zijn er volkstuintjes waar druk werd gewerkt. Ook asperges worden verbouwd.

            Lupines

Vlak voor ons neus maakte een klein roofvogeltje een duikvlucht naar iets lekkers op de grond. Wat een mooi gezicht!

Op dit punt, kwam ik de man met de spreekwoordelijke hamer tegen. We waren gisteravond laat thuisgekomen na een feestje en ik had een glaasje gedronken. Vroeg opgestaan en nog een paar uur gewerkt. Nou ja, ik heb in elk geval van de wandeling langs de wielerbaan en door Wageningen Hoog niet zo veel mee gekregen. Ik was vooral bezig met mijn lijf. Het leek wel of er messen in mijn schouders werden gestoken, mijn benen waren van lood en mijn vingers opgezwollen als worstjes.

Ik zag nog wel hoe in de tuinen de papaver bloeide en het vingerhoedskruid, maar was vooral blij dat ik het busstation zag. Ik heb  bus 50 terug naar Rhenen genomen. DJ liep de laatste 8 kilometer naar huis en kwam moe, maar voldaan en zonder pijn thuis!

Morgen weer nieuwe kansen!