" Onderweg is 't altijd nu" (Willem Vermandere)
Afscheid van Santiago de Compostela:
De laatste avond in Santiagio stond in het teken van afscheid nemen. Van onze Ieren, de twee Franse dames uit Carcason en het Duitse stel. Adressen werden niet uigewisseld, het was prachtig om een tijdje op elkaars levenspad mee te wandelen en dan weer los te laten. Metafoor voor het leven.
We kwamen weer terecht bij 'Cervantes' , waar we een Griekse salade en een stuk amandeltaart deelden. Hoge temperaturen beletten copieuze maaltijden. Een Zweedse vrouw zat links van mij. Zij had de Camino Frances gelopen vanaf Saint Jean Pied de Port en was die dag aangekomen in Santiago. Zonder dat ze er veel woorden aan vuil maakte, was het duidelijk dat het een spirituele reis was geweest.
Aan de rechterkant zat een stel uit Argentinië. Hij had iets gedaan in de logistiek en was nu hobbyboer met koeien, kippen en hij verbouwde soja. Zijn vrouw uit Southampton had hij 40 jaar geleden leren kennen tijdens een reis in Europa. Het is me even ontschoten waar. Ik vertelde, dat DJ en ik elkaar elkaar ontmoet hadden op het Piazzo del Campo in Siena. Ook bleek, dat zij en wij eind augustus voor het eerst grootouders werden. Overbodig te melden, dat het een geanimeerd gesprek werd.
Na het diner, liepen we nog even naar het plein voor de kathedraal, waar we een optreden vermoedden van Spaanse muziek. En dat klopte!
Het gezelschap heette 'Tuna De Derecho Santiago De Compostela". Ze speelden opzwepende Spaanse muziek, waarbij je nauwelijks stil kon blijven staan. De mooiste man werd naar voren geschoven om vooral de dames te verleiden tot hrt kopen van een CD. Ook ik was niet ongevoelig voor zijn charmes en ging voor de bijl. Overigens vertelde hij 20 jaar geleden in Nijmegen gespeeld te hebben.
Tegen half twaalf waren we " thuis" en de wekker ging om 6.30 uur. Daar we niet op het ontbijt konden wachten, hadden we een zakje gekregen met zogenaamde ontbijtspullen,waaronder een kleffe witte boterham met kaas. Met thee spoelden we deze weg. De taxi stond precies om 7.45 voor de deur.
We namen afscheid van ons pleintje en lieten ons rijden naar het station. Voordat we het perron op gingen, ging onze bagage nog door een rontgenapparaaat zoals op Schiphol. Voor wat het waard is, want ondanks de rode lampjes kon alles door en de man naast het apparaat keek er naar en deed niets. De trein van de Renfe had een enorme neus, maar reed model weg om 9.34. De reis naar Leon zou 4,5 uur duren.
Het was een hele zit. Mijn lijf wilde bewegen,. Dat heet afkicken. Ik besefte tijdens de treinreis, dat de wereld groter was dan de stadsmuren van een dorp. We doorkruisten het Spaanse land en zagen hoe het uit verschillende landschappen bestond. Het begon heel heuvelachtig, groen bebost met veel riviertjes. Mist en nevel omfloerste het landschap. We reden over hoge spoorbruggen, door tunnels. We zagen windmolens op de hoogste bergrug staan en miniatuur huisjes in de diepte. Na Ourense zagen we een spiegelglad meer met bootjes. Gaandeweg werd het landschap ruiger en de bergen hoger: de Picos Europa met bergen van 2000 meter. Na Monforte de Lemos werd het weer vlakker. Rond San Clodio Quirogo kreeg het landschap een fjorde-achtige aanblik. Water werd ingezet voor energie. A Rua-Pehn, O Barco De Valdeorras, Ponferrada. De poëtische namen waren prachtig. In de buurt van Bembibre zagen we koeien grazen in een prairieachtig landschap. Het werd droger. De bodem werd roder en werd gevormd door kluiten. Er lagen her en der rollen van stro. Tussen het mais, aardappelen en gerst bloeiden rode klaprozen. De streek was dunbevolkt. De voorlaatste stop was Astorga. Populieren stonden in het gelid als legers. Op schoorstenen van een vervallen fabriek, stonden wel tien ooievaars op nesten. Het leek wel een hoogvlakte waar we doorheen reden. Het was droog, er stonden enorme irrigatiesystemen op het land. We zagen zonnepanelen. Een biddende roofvogel, maar ook dikke wolken samenklitten. Zouden we dan echt onweer krijgen, zoals verwacht?
Het boek, dat ik nu lees. In de trein heerlijk de tijd voor gehad.
We naderden Leon. Het was duidelijk dat we een hele grote stad naderden. Het was even na 13 uur en 32 graden.
Vanaf het station was het een kilometer lopen naar ons hotel. We konden nog niet meteen de kamer op en besloten eerst te lunchen.
Een Altaarsalade, Spaanse omelet en een fles witte wijn. Het leven is verrukkelijk!
Na de lunch liepen we terug naar ons hotel " Hospederia Monastica", voormalig klooster. Een geweldige kamer!
Uitzicht vanaf de kamer.
We waren net binnen of de regen viel. Geen onweer en binnen een uur scheen de zon weer. Onder onze kamer werd op de knieen gewerkt.
Tot slot nog wat impressies van Leon. Veel kan ik er nog niet over schrijven. Morgen meer.
