"Alles wat je thuislaat is mooi meegenomen" (Anoniem)
2 juni 2017
We zijn er klaar voor! Huis gezogen, bonen gelegd, sla geoogst, nagels gelakt, de buren geïnstrueerd, de laatste boodschappen ingeslagen (waaronder een afschrikkingsalarm voor wilde honden), de laatste was en strijk gedaan. De sproeier voorziet de tuin nog van het nodige vocht.
John O'Donohue citeer ik als een wensgedachte: "Hoe graag zou ik niet leven zoals een rivier stroomt, gedragen door de verrassing van zijn eigen ontvouwen". Helaas zit ik zo niet in elkaar. Mijn koffer zit vol met "als" en "mocht het". Niet alleen EHBO spullen, maar ik ben ook voorbereid op alle weersomstandigheden: regen, kou, warmte. Ik heb alles bij me. Op naailes van de winter zes zomerjurken gemaakt, die moeten natuurlijk ook mee. Oké, niet alles zes, maar vijf. Met angst en beven sta ik morgenmiddag weer voor die onverbiddelijke weegschaal bij het inchecken: 20 kg en niet meer. Altijd weer opgelucht, dat mijn koffer heb afgegeven. En altijd weer teveel bij me.
Leren leven met verrassingen, voor mij als controle freak een hele onderneming. Confucius zei al: "Mensen struikelen niet over bergen, maar over molshopen". Ik neem deze wijsheid ter harte. Ik zou mijn twijfels en angst thuislaten en op weg gaan met plezier.
Het lied der pelgrims naar Compostela-Ultreia (vertaling Thijs Hanrath) zal mij begeleiden op ons pad :
"Elke ochtend gaan wij op pad
Naar Santiago, van stad naar stad.
Dag na dag roept ons de route,
weg van afscheid en ontmoeten.
Verder, verder en alsmaar verder. God sta ons bij!
Al duizend jaar op schoenen en met hoop,
krijgt de tocht steeds opnieuw zijn beloop.
Al rond de tijd van Karel de Grote
hebben pelgrims zich aangesloten.
Jacobus wacht aan het eind van de tijd
op iedereen die op tocht is gegaan.
In Finisterre, waar de zon langzaam doodgaat,
toont hij ons zijn glimlacht, zijn gelaat"
We gaan niet naar Finisterre, maar weten dat in Santiago ook Jacobus wacht in de kathedraal. Nog een nachtje slapen. Porto we komen er aan!
En, leuk dat je met ons mee reist via dit blog.
Ik kwam deze pelgrimszegen tegen en wil die je meegeven op je pad.
Dat gezegend is, de aarde die jou draagt
de weg die jou leidt, de einder die jou wenkt
Dat je rennen, wandelen ,je prestatiezucht, genieten wordt.
Heb onderweg oog en hart voor de natuur die je omringt
de vriendschap die je ontvangt
Dat je zintuigen je thuisbrengen
Ga in vrede
Ik zal vast genieten van jullie verhalen.
Veel plezier
Jullie zijn in Padron geweest is dit toevallig de beroemde Padron van Pimientos de Padron ?