"Zie jouw leven als een zwembad - duik er in, ook al weet je niet hoe diep het is" (anoniem)

 Om 11.30 vertrokken we van huis. De ochtend hadden we heel relaxt door gebracht met een uitgebreid ontbijt, praatjes met de buren en het geven van water aan de plantjes. Ik had nog een maal de NGRY  test gedaan en de uitkomst was niet  echt verrassend: op 66% zat mijn fysieke energie nu, mijn mentale energie kon nog wel een extra boost energie gebruiken. Daar ging ik nu voor zorgen!

De reis verliep heel voorspoedig en vlot. Mijn zenuwen werden getart bij de weegschaal: 20,3. Zonder bijbetaling mocht ik door.  Nu door de röntgen. Met de handen omhoog stil blijven staan en dan toch nog door vrouwenhanden betast worden. Uiteindelijk werd ik 'goed' bevonden. Voor het eerst hoefde ik mijn handbagage niet uit te pakken. Op Schiphol vloog de tijd om en voor we het wisten konden we instappen. Precies volgens tijdschema om 15.30 stegen we op. Het was een rustige vlucht. Met het boek 'Dodenzang''. van Toby Litt waren we binnen een mum van tijd in Porto. We landden om 17.15 plaatselijke tijd. We hadden een uur gewonnen, die we pas op de terug weg af zouden moeten staan. Het was 19 graden, hoge nevel versluierde de lucht en een fris windje temperde de temperatuur. 

Het was nog een hele toer om de metro legitiem in te komen. Misschien een leuke klus voor de nieuwe directeur van de RET om Porto een lesje te geven in het klantvriendelijk gebruik van de OV chipkaart. Hele rijen stonden voor de kaartjesautomaat. Het was een 'hell of a job' om een kaartje te bemachtigen. We kregen van een aardige jonge vrouw twee kaartjes, die ze toch niet meer gebruikte.

In de metro zag ik laurierbomen, bloeiende oleander, platanen. Trompetstruiken, sinaasappels in bomen hangen.palmen, oost Indische  kers en lindebomen  bloeien.  Ik zag huizen in oker en terracottakleur, huizenblokken waar de was buiten hing en oude vrouwen in zwart gekleed voor hun deur zaten. De reclames voor shampoo in nieuwe geuren, de hamburger een euro bij een bekende burgerketen, een nieuwe film met een superwoman in de hoofdrol. Ik zag  graffitti op muren en de Azulo tegels,  een soort straatkunst. 

Na een half uur en een overstap, kwamen we op bestemming aan. Na een minuut  of tien gelopen te hebben, stonden we oog in oog mrt "Hotel Da Bolsa". Een schoon, maar gedateerd hotel. De bedden staan van elkaar gescheiden! Heel ongezellig!

We zijn gelijk de  straat opgegaan en hebben ons ondergedompeld in het Portugese leven. Wat een geweldige stad. Langs de Duoro loopt een soort  boulevard,  waar terasjes uitzicht hebben op de wij de Port huizen aan de overkant. We aten in een soort huiskamer met vijf tafeltjes en  leerden onze eerste Portugeze woorden: obriegada (dank je wel), dom (goed) dom petite,  (eet smakelijk).

De volgende foto's geven een expressie van de eerste uren in Porto. Het bevalt  me geweldig hier!