"Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt". (Haemin Sunim)

Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden voor de typefouten in het blog van gisteren. Wees aub niet ontmoedigd en blijf lezen. Het was te laat en mijn co-redacteur was al in diepe slaap toen ik eindelijk klaar was. We hebben wifi op de kamer, maar daarmee zijn nog niet alle kinderziekten verholpen.  Ik heb nu besloten aan het eind van de middag te schrijven en niet aan het eind van de avond. Het blog heeft me mijn nachtrust gekost. 

De lucht was staalblauw en wolkenloos. Er stond een flinke wind en de temperatuur klom niet verder dan 20 graden. Heerlijk weer om door de stad te dwalen. In het kruidenierswinkeltje om de hoek kochten we water. Een vrouw antwoordde in het Nederlands. Ze bleek 5 jaar in Den Haag te hebben gewoond. Haar dochters woonden er nog en zou ze in augustus weer zien. Ze maakte de indruk niet blij te zijn hier te zijn of op z'n minst te twijfelen wat ze hier deed. 

We liepen kris kras door straatjes tot we weer aan de Duoro stonden. We klommen omhoog naar de kathedraal. De wijk waardoor we door heen liepen heet Ribeira, het historische stadscentrum. Het is door de Unesco als werelderfgoed bestempeld. De huizen zijn pastelkleurig en vaak voozien van balconnetjes en de steegjes achter de boulevard zijn nauw en middeleeuws donker. De Se ( met een streepje op de 'e') ligt op een hoge heuveltop en heeft een geweldig uitzicht op de Duoro en de spectaculaire Ponte Luis 1. De kathedraal is in de 12e eeuw gebouwd en heeft in de 18e eeuw haar barokke aanzien gekregen. Grote namen waren hier thuis. Prins Henry de Zeevaarder is hier gedoopt in 1394 en Koning John 1 trouwde hier zijn geliefde Philppa van  Lancaster in 1387.

 Wij vielen met ons neus in de boter in de Mis ter ere van Pinksteren. De aartsbisschop, gekleed in rode mantel en witte mijter met rood kruis, leidde de mis. Hoewel ik er geen woord van verstond, was ik onder de indruk en liepen de tranen over mijn wangen. De geur van wierook, het Gregoriaans gezang en het gevoel van verbondenheid was heel sterk. Toch ontkwam ik niet aan  de gedachte aan de aanslag in Londen gisteravond, waarbij 7 doden vielen, in de naam van Allah gepleegd. Het voelde zo dubbel. Er viel een bundel licht naar binnen, een bijna religieus, maar op z'n minst mysterieus verschijnsel. Zou de Heilige Geest dan toch....?  De dienst verliep rommelig. Mensen liepen in en uit, fotografeerde met flits, en zelfs een mobieltje schalde door de kerk. Niemand keek verschrikt op. 

Opnieuw liepen de tranen over mijn wangen toen we bij de VVV naast de kathedraal de eeste stempels haalde van onze pelgrimstocht. De eerste bewegwijzering spotten we ook. Over twee dagen gaat het echt beginnen. Mijn gevoeligheid is groot op dit moment. 

De huchten in Rhenen zijn niets vergeleken met de hoogteverschillen in Porto. Ik heb om die reden geen rollator gezien. De Portugese taal lijkt op het Italiaans en Spaans, maar is toch net even anders. De mensen zijn erg aardig. Portugezen hebben gitzwart haar en dito ogen en mannen hebben een  zware baardgroei en grote neuzen, ik weet hoe generaliserend dit klinkt, maar het is veelal datgene wat ik zie. Wat ik niet zie en hoor zijn gierzwaluwen, wel meeuwen. Misschien is het de wind en de afwezigheid van insecten, dat hen afschrikt. 

Via de Pont Luiz 1 liepen we hoog boven het water naar de overkant. Het uitzicht was prachtig. Aan de overkant zijn de Port huizen. Een daarvan hebben we bezocht, Offley opgericht in 1737.  We kregen een rondleiding en hoorden hoe de toevoeging van brandewijn wijn tot port transformeert. Na afloop van de wandeling langs manshoge vaten, mochten we een witte en tawny port proeven. Lekker! 

Rond een uur of vijf kwamen we weer aan in Hotel da Bolsa. Nu zit ik aan een klein tafeltje te typen. Er valt nog zo veel te schrijven over Porto, maar ik heb een keuze gemaakt. Ik verwijs nog graag naar het kopje foto's, waar meer foto's staan. Voor vandaag is het goed geweest. Tot morgen!