" Vertel me en ik luister; laat het me zien en ik kijk; laat het me beleven en ik leer". (Lao Tzu)

Vannacht was ik voor het eerst blij met onze gescheiden bedden. Wat heb ik gedraaid en gedraaid. Na acht maanden de suikers en snelle koolhydraten zo veel mogelijk vermeden te hebben, lukt het me hier niet zo goed ze uit mijn menu te weren. Of dat nou de oorzaak was of dat we met een volle maag in bed rolden, ik weet het niet. Bij thuiskomst hebben we nog thee gedronken, zelfs nachtthee. We hebben de waterkoker mee, die we oorspronkelijk voor de camper hebben gekocht. Wat een plezier hebben we van 'm. Ik krijg elke ochtend thee op bed van DJ, als we 's middags 'thuiskomen' zetten we thee en voor we naar bed gaan. Heerlijk!

Gisteravond aten we bij 'Vine', volgens DJ een keten, ik had een heerlijke salade en vervolgens 'bacalhau' (kabeljauw). Voor 58 euro, inclusief een fles water en een fles kwaliteitswijn. Het is echt spotgoedkoop. De avond er voor aten we in 'Cafetaria Da Bolsa' voor 23 euro: salade, sardines, water en een half liter wijn! Espresso kost 70 cent!

Na het eten gisteravond zijn we nog naar het Sao Bento Treinstation gelopen. In 1903 werd het gebouw afgebouwd. Indrukwekkend zijn de azulejo wanden met historische taferelen. Ze werden in 1930 ontworpen door Jorge Colaco. 

De verwachte regen bleef uit. Het was wederom een stralende dag, die koud begon met 14 graden. Om 8.45 liepen de straat op. We liepen ongeveer 45 minuten langs een spiegelgladde Duoro. Gisteren stonden er nog witte koppen op de rivier, maar nu was het oppervlak rimpelloos. De geur van de zee kriebelde in de neus, we liepen richting Atlantische Oceaan. Zeemeeuwen krijsten boven onze hoofden. Voor ons liepen twee vrouwen, die ons voorgingen op weg naar Santiago

 De Jakobsschelp zichtbaar op de rugzak.

Met de watertaxi gingen we naar de overkant, het vissersdorp Afurada.

         We bezochten het visserijmuseum en de openbare wasplaats, waar ondanks de wasmachines thuis, gezamenlijk in grote bakken wordt gewassen en de was buiten te drogen wordt gehangen.

We namen de watertaxi weer terug naar Porto en na een kop koffie op een terras, zetten we onze wandeling voort naar de Atlantische kust. 

 Atlantische kust.

Na de lunch pakten we het vintage trammetje terug naar het centrum.

De rest van de middag dwaalde we door de wijken  Aliafos en Bolhao. Grote boulevardachtige, brede straten met hoge decoratieve gebouwen en sjieke winkelstraten. Deze wijken hebben wel iets weg van Parijs. Het stadhuis is een kunststukje van wereldse praalzucht. We liepen langs barokke en gotische kerken, bezochten de Fransiscus met zijn ondergrondse kerkhof en knekelhuis.In geen enkele  kerk konden we een kaarsje branden voor de goede afloop van de tocht. Kennelijk is dat hier geen gewoonte. Dan gaan we maar op pad met de zegen, die Marieke ons toestuurde:

"Dat gezegend is, de aarde die jou draagt

De weg die jou leidt, de einder die jou wenkt

Dat je rennen, wandelen, je prestatiezucht genieten wordt.

Heb onderweg oog en hart voor de natuur die je omringt

De vriendschap die je ontvangt.

Dat je zintuigen je thuisbrengen,

Ga in vrede"

(Dank Marieke voor deze prachtige tekst)

Het is zo ver. Morgen gaan we aan de wandel!