" Dit is 'vacare', vakantie, leegte......

... geen zorgen, geen plannen, geen opdrachten, niet meer tellen, niet meer meten, alleen de cadans van mijn stappen op het ritme van mijn ademhaling"  (Jeroen. Gooskens)

Ik had nog willen vertellen over Stefan en Karin, medepelgrims uit Heidelberg en over het gevoel uit te maken van een grote familie. Een rugzak en een Jacobschelp staat garant voor het aanknopen van een gesprek. Ik had ook willen schrijven over de lunch.

Ik was niet op zoek, maar het drong zich aan mij op. Het inzicht, blij te zijn  met wat ik heb: familie, vrienden, buren, huis, werk, veiligheid.  Volmaakt gelukkig voelde ik me. 

Inmiddels zij we gearriveerd in Barcelos en typ ik in de slaapkamer:

Het verhaal van het haantje is te leuk om niet mee te geven. 

" De geschiedenis van Barcelos is nauw verweven met die van de Camino Portugues. Net als in het verre langs de Camino Frances gelegen Santo Domingo de la Calzada zou zich hier het wonder van de haan hebben afgespeeld. Een  jonge pelgrim zou na een  liefdesdispuut onterecht zijn opgehangen wegens diefstal. De dochter van de herbergier waar de jonge man verbleef  met zijn  familie had, als wraak omdat ze door hem was afgewezen, een zilveren  beker  in zijn bagage verstopt. Toen de pelgrims vertrokken waren ging  ze haar  beklag doen bij de lokale schout over de vermeende diefstal. Soldaten haalden de pelgrims in en ontdekten in de bagage inderdaad de verdwenen beker. Ze namen de jongeling gevangen en voerden hem mee terug naar Barcelos  waar hij prompt gehangen werd wegens  diefstal. Toen zijn ouders op de terugweg hun zoon echter nog in leven aan de galg aantroffen, gingen zij zijn vrijlating bepleiten bij de rechter. Deze sprak de gevleugelde woorden:" Uw zoon in zo dood als de  haan op mijn bord", waarop deze prompt opvloog en de 'vleugels' nam. De haan werd symbool van de middeleeuwse stad en al snel van het noordelijk Portugal" (Bron: informatie Pelgrimsroutes.nl) 

Na een vissoep en een tagliatelle met langoustines, dronken we nog een laatste kopje espresso op een Italiaans aandoend pleintje. En wat hoorden we daar? Gierzwaluwen:  srie  srie,  srie! Het geluid van de zomer, daar word ik heel blij van! Tot morgen.