"Dwingende kracht van een eeuwenoud pad" (Frank Meester)

T  

Ik heb maar een aantal foto's van Pontevedra gepubliceerd. In de balk boven het blog onder het kopje 'foto's'  staan de diverse albums en kun je alle foto's bekijken. Het is een geweldige fotogenieke stad met veel middeleeuwse gebouwen en kerken. Het verhaal van de papagaai  Ravachol wil ik nog wel kwijt. De papagaai vermaakte eind van de 19de eeuw de clientèle van de apotheek en had een beruchte reputatie. Zijn dood in 1913 maakte veel los in de stad en heeft hem zijn standbeeld opgeleverd. 

Na een heerlijk diner met vooraf een salade en vis als hoofdmaaltijd, dronken we nog ern kopje  espresso  op het pleintje  onder  ons slaapkamerraam. Daar bleef het nog lang onrustig , maar niet in de zin dat het vervelend lawaaiig was. Het geroezemoes van mensen en getinkel van glazen, heeft iets heel  geruststellends  om bij in slaap te vallen. Er wordt niet gelald. Het is een bijzonder leven, dat Spanjaarden leven  met etenstijden van na 21 uur en tot diep in de nacht nog op pleintjes leven. En dat zijn er  heel veel in Pontevedra. 

Om 6.30 luisteren we met thee op bed het radio 1 journaal, waarna we meteen in actie komen om om 7 uur aan het ontbijt te zitten. We hebben van de dodelijke gevolgen van de vreselijke brand in Londen gehoord en de mislukte formatie. We weten, dat het ook in Nederland warm is (geweest). Maar eenmaal op pad, valt alles weg. Ik ben dan nergens meer mee bezig wat er in de wereld gebeurd. 

Via de Ponte do  Burgo over de Rio Lerez liepen we de prachtige stad Pontevedra uit. Na de  buitenwijken te  hebben verlaten, liepen we het 89 ha grote drasgebied Marismas of Xunqueira de Akba in. We volgden de vertrouwde wegwijzers onder het wakend oog van de apostel Jacobus. Het zou drie uur duren voordat we een  cafeetje zouden tegenkomen, maar gelukkig bood een koffieautomaat uitkomst.  

Eindelijk kwamen we aan het eind van een klim aan in San Amaro. Koffie en thee! 

We vervolgden onze route weer over de Romeinse weg XIX, dan weer landelijk, dan weer lopen langs de weg. 

De lunch gebruikten we onder een druivendak. We bezagen het landelijk leven vanuit  totaal ontspannen gevoel.

  En weer smaakte dat broodje kaas  weer goed! 

Zo langzamerhand kwam Caldas de Reis in zicht. En ook ons hotel Hotel O Cruceiro. Er is weer een einde gekomen aan een etappe. Nog 44 kilometer te gaan naar Santiago. Het gaat  nu echt opschieten. 

  De tekst van vandaag is me maar al te bekend. Ik heb vandaag geprobeerd mijn gedachten te sturen wanneer ik pijntjes voelde of andere ongemakken. Op het moment dat ik me realiseerde, dat het alleen maar gedachten waren, vielen de ongemakken weg. En nu maar hopen, dat deze inzichten een lange houdbaarheidsdatum hebben.

Morgen naar Padron! Van de groene Pimientas de Padron, de overheerlijke pepertjes!