" Lopen met bewuste aandacht reinigt de geest" (Boeddha)

Foto's van Caldas de Reis:

Het was snikheet gisteren. De zon leek wel kleine naaldjes in je huid te prikken. We keken op elke hoek waar de schaduwkant van  de straat was.  We kwamen op een leuk plekje aan het water terecht, waar we uiteindelijk geborreld en aansluitend gegeten hebben: langostinos, ensalade completa, Pimientos de Padron en met vis gevulde croquetas. Heerlijk! En een leuk plekje. Om 22 uur dronken we nog een kopje espresso in de bar voor ons hotel en was het 29 graden. 

We sliepen aan de rustige kant en  waren in  staat het raam iets open te houden vannacht, maar veel koeler werd het niet. Helaas had dit hotel geen airco, in tegenstelling met de meesten die we al  van  binnen hebben gezien. 

Om 7 uur komt de zon op en na het ontbijt liepen we om 7.45 buiten. Lekker fris nog: 17 graden. Om 13.00  uur  kwamen we aan in Padron en was het 31 graden. Het is echt heet, inmiddels 33 graden.  DJ is nu een bonte was aan het draaien in de wasserette tegenover het hotel, terwijl ik op bed zit te schrijven. Het is echt te heet  om buiten te lopen. 

De wandeling van 18 kilometer van Caldes de Reis naar Padron, was afwisselend  door het bos, door velden en langs wijngaarden. Er wordt al heel vroeg op het land gewerkt en dat geeft de nodige "Buen Camino". Het is druk op de Camino. Veel wandelaars na Tui, maar ook fietsers en mountainbikers.  Na Tui begint de 100  kilometergrens  voor wandelaars, vanaf die grens mag je  beginnen met het stempeltraject. Dat is het  minimum voor het Compostela. Voor  fietsers geldt de 200 kilometergrens. 

De meeste kerkjes zijn in Spanje open, maar echte kaarsjes hebben we tot nu  toe  niet gebrand, wel die electrische. 

        Iglesia de  Santa Marina de  Carracedo. Deze was overigens niet open. 

De klim naar de top van O Pino door bossen was prachtig. We daalden af, dronken in dorpjes koffie, haalden een stempel en kwamen steeds weer bekenden tegen. 

Het blijft bijzonder, de Caminofamilie. Kwamen we voir de rustdag veel Duitsers tegen op de Camino, nu zijn het vooral Amerikanen en Fransen. Het is fijn om je talen te kennen. Het zijn geen diepgaande gesprekken, die  je voert, maar  'lullopotjes' zoals DJ ze noemt . De overeenkomsten met de Nijmeegse Vierdaagse dringen zich op. DJ gaat 'm weer lopen in juli en heeft aan deze Camino een goede training. Het filielopen is hem bekend. De gladiolen bloeien aan de kant van de weg en we  klappen  voor elkaar als we binnenkomen.  Zeker  zoals gisteravond nog om 19 uur. 

DJ zou een ander blog schrijven. Terwijl ik zou schrijven over het roodborstje dat met ons meehipt, het bloeiende vingerhoedskruid en Jacobus op de talrijke stenen wegkruizen die we tegenkomen, zou DJ schrijven over de zichtbare  gevolgen van de bouwcrisis in het landschap, zoals nooit afgekomen hotels, het goedpresterende stadsbestuur in Pontevedra dat na 15 jaar geen windeieren legt en de maatregelen  voor hoog water voor de huizen langs de Bermena in Caldas de Reis. Leuk die verschillen! 

We vervolgden onze weg naar Padron. 

We staken de Rio Ulla en de Rio Sar over. 

Padron is de plaats waar de Jacobscultus begon. Volgens de overlevering zou het lijk van de apostel Jacobus de Meerdere uit Palestina komend in een stenen schip , de Rio Ulla en de Rio Sar  zijn opgevaren. Zijn discipelen Theodorus en Athanasius zouden het  schip aan  de zeegod Neptunus gewijde altaarsteen  hebben vastgelegd. Deze Pedron (piedra = steen) die  de stad haar naam gaf, is onder het hoofdaltaar van de Igesia de Santiago te zien. We gaan het zien vanmiddag. 

De  inspiratiekaart van vandaag stelt de vraag wat realiteit is en wat illusie. Soms loopt  dat door elkaar heen. Vandaag was het een illusie te geloven  dat je alleen en in stilte kon lopen. Het is buitengewoon irritant wanneer er een groep jongeren met een radio voor je voeten loopt of wanneer een druk  pratende  Spanjaard achter je door zijn mobiel tettert. De realiteit is, dat er veel mensen op weg zijn op de Camino om even zo veel redenen. Sybren Botma zegt het zo:" Geef mij toegang tot de  plek waar alleen de stilte huist, waar mijn woorden zwijgzaam toezien, waar mijn hart de waarheid spreekt. In die stilte  zal ik voeken wat  mij werkelijk beweegt" 

De waarheid is,  dat we morgen hopen aan te komen  in Santiago na 240 kilometer. Het is een illusie " geluk aan het eind van de weg te zoeken, want dan is de reis afgelopen. Geluk moet je onderweg zoeken" ( vrij naar Maxim Drabon). De waarheid is, dat ik dat onderweg heb gevonden in allerlei gedaanten. En dat maakt me erg gelukkig. Santiago, we komen er aan, nog 24,1 kilometer! 

Ik wil eindigen met een gedicht van Herman de Coninck, genaamd 'De Plek":  

Je moet niet alleen, om die plek te bereiken,

thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken

 Er is niets te zien, en dat moet je zien, 

om alles bij het zeer oude te laten. 

Er is hier. Er is tijd

om overmorgen iets te hebben achtergelaten.

Daar moet je vandaag voor zorgen.

Voor sterfelijkheid.