" Een echte reiziger maakt twee reizen tegelijk: door zichzelf en door de wereld." (Paul Theroux)

De Iglesia de Santiago in Padron:

Zo, dat was nog het makkelijkste. Ik zit nu een 'day after' voor ons hotel in heerlijke schaduw met de Ipad, een schuin oog op de kathedraal gericht. Pelgrim-af nu de Compostela in ons bezit is en Jacobus is omhelst. En nu? Het voelt vreemd geen deel meer uit te maken van die stromen mensen die aankomen en blij zijn met het behaalde  resultaat. Wij zijn nu een dag verder en mijn hoofd zit vol met indrukken, waar ik nu de nodige tijd aan wil besteden. DJ loopt zijn eigen rondje richting station, waar wij  morgen de trein  nemen naar Leon. Vandaag willen dwalen door Santiago en alle indrukken laten bezinken van gisteren. Want o, wat is er veel gebeurd. Ik ga proberen allen op een rijtje te krijgen. 

We stapten gisteren ieder met een ander gevoel uit bed. DJ maakte zich vooral zorgen over de afstand in combinatie met de hitte, de verwachte 36 graden. Ik voelde me opgewonden en was voornemens  me niet door de zorgen van DJ te laten leiden en vooral te genieten van deze laatste etappe. Het was 7.30 en 19 graden. We gingen op weg. De eerste koffiestop vlakbij de Iglesia de Santiago hadden we een geweldige ontmoeting bij de koffie. We werden uitgezwaaid, gezoend nadat we  in het   gastenboek moesten schrijven.  Deze mijnheer vond het geweldig dat we de Camino liepen. 

Na de koffie liepen we Padron uit. In het dorp zagen we hoe een bloementapijt werd gelegd vanwege Corpus Christi (Sacramentsdag). Eenmaal het dorp uit, zagen we hoe de mist  en nevel het landschap omhulde. We liepen verder, dorpjes in en uit. 

De cafeetjes waren nog niet open, maar gelukkig hadden we onze eigen  espressozakjes mee en een thermosfles heet water. Onze vertrouwde waterkoker. Wat heeft hij zijn diensten bewezen deze reis. We genieten van de thee op elk gewenst moment van de dag. Ik kan het iedereen aanraden: schaf een kleintje aan, die in de koffer mee kan. Weegt niets en je hebt er een hoop plezier van. 

Ik was natuurlijk mijn schaduwen tegen het lijf gelopen deze reis. Het werd tijd voor de balans. Ik was geconfronteerd met mijn snelle oordelen over wat dan ook.  Ik wist, dat die veel over mijzelf zeiden. Accepteren van menselijk gedrag of omstandigheden levert meer op, dan vechten er tegen. Vaak zijn gewoonten, het weer of wat dan ook niet te veranderen. Het levert  meer op, wanneer ik de modus acceptatie in mijn systeem zou integreren. Elkaar ruimte geven en forum bieden voor wat de ander bezighoudt,al zijn het stokpaardjes, doet een relatie goed. Daarentegen is het gelijk aan je kant willen hebben, dodelijk. Wat ik ook heb ontdekt, is samengevat in het volgende cutaat van Shr Nisargadatta Maharaj: "Ales wat je nodig hebt zul je ontvangen als je ophoudt te vragen wat je niet nodig hebt"  Het klopt echt!

De temperatuur liep op. We rustten regelmatig, dronken veel water, verwisselden sokken. In O Milladoiro, ongeveer 7 kilometer voor Santiago lunchten we in de schaduw. Het was 33 graden in de schaduw, in de zon 37. Die laatste kilometers waren heel  zwaar. We sjokten achter al die andere   Caminogangers, die het even zwaar hadden. 

 Ik had in mijn hoofd gehaald, dat de kathedraal. van bovenaf gezien zou zijn, maar dat was niet het geval. Via een drukke winkelstraat met  heel  veel  souvenierwinkeltjes, liepen we het plein op. We waren er! De tranen liepen over mijn gezicht. 

Ik werd er emotionerl van. Ik had de laatste kilometers met een bepaald ritme gelopen:  ' I can do it, yes I can' . En nu was het echt gelukt. We waren trots op ons zelf en op elkaar. Het was helemaal niet vanzelfsprekend, dat het zou lukken. Maar mijn gezondheid had mij geen beperkingen opgelegd en met dagelijkse oefeningen had de rug van DJ zich goed gedragen. 

We stelden het beloofde biertje en glas  koude  wijn nog even uit. Eerst onze   verdiende compostela halen  in  het bureau, dat daarvoor speciaal is ingericht. Alle pelgrimswegen wegen komen hier samen. We waren bepaald niet de enige en hebben ruim een uur in de rij gestaan, maar het was de moeite waard. 

Wauw! Met vleugels aan mijn voeten liepen we naar ons  Hotel ' Campanas de San Juan' . Onze koffers stonden weer klaar in  de gang. Dat was twee weken prima gegaan. De kamer was klein, maar zorgvuldig en kleurrijk ingericht. Hier zouden we het wel twee dagen uithouden. Eerst die natte kleding uit. Nooit waardeer je een douche meer na een dag wandelen  met bloedhitte. Wat een genot die  stralen  op je  huid  te voelen, je  komt  er als een ander  mens onder  vandaan . En dan de beloning: verrukkelijk: dat koude wijntje! 

De volgende gang was naar de kathedraal. De Catedral de Santiago de  Compestela, gebouwd tussen 1650-1750 en nu in de steigers, is een  Gesamtkunstwerk', zoals men  dat in  de kunstgeschiedenis placht te noemen. Ik verwijs graag  naar de internetsites voor informatie van deze kathedraal. Ik ga deze informatie niet overnemen, maar wil wel iets schrijven over mijn indrukken. 

    Achter het altaar via een trappetje, omhels je de apostel Jacobus als finale van  de pelgrimsreis  naar Santiago. Het wierookvat, de Botafumeiro van 60 kg (gevuld 100  kg), maakte vroeger de lijflucht dragelijker in de kerk. Tegenwoordig is het een geliefd spektakel als het 160 cm hoge verzilverde wierookvat, hangend aan het 35 m lange touw door verscheidene mannen door de dwarsbeuk wordt gezwaaid. Helaas hebben wij dat niet meegemaakt, maar wel de mis ter ere van Corpus Christi.  Wij kennen  de katholieke mores niet, maar we werden geimponeerd  door  wat we zagen, de  'Peregrino'  werden vele maken genoemd, de geur van wierook, het voorzingen, het  antwoorden , al die mannen met mijters en rode  keppeltjes ,  misdinaartjes  met lantaarns , een bijbel dat diverse malen  werd  gekust in zilver  beslag. Er was commune natuurlijk. Ik zag hoe een hostie in een monstrans werd gedaan en even later werd de monstrans feestelijk in een processie onder gezang. werd weggedragen.  Hoe indrukwekkend!  . 

Wij waren onze reis met Pinksteren beginnen in de kathedraal van Porto en eindigde onze Camino op nieuw met een mis met Corpus Christi in de karthedraal in Santiago. De cirkel is rond. Het voelde goed zo. Emoties rolden over elkaar heen en vroegen om voorrang.  We aten een salade en namen de amandeltaart van Santiago als afsluitend dessert. Ik was echt doodmoe toen we op onze kamer terugkwamen en het voornemen nog te schrijven, heb ik dus maar laten schieten,  

Ik stop er voor nu mee. DJ is ook weer terug en meldt dat het weer warm is in de stad. Het is nu 28 graden. Hierbij wil ik iedereen bedanken  voor het meewandelen tijdens onze reis en de felicitaties voor het welslagen ervan.