"Wandelen is het luchten van de ziel" (Joke Hermsen)

Wat wonen we toch mooi! Elke keer wanneer ik wandel langs de Nederrijn, verzucht ik weer dankbaar voor al dat moois "in mijn achtertuin". De keus was vandaag gevallen op een gedeelte van het Maarten van Rossumpad, dat bijna door onze achtertuin loopt. De bedoeling was dat ik ongeveer 20 km zou lopen van Rhenen naar Renkum.

De lucht is blauw bij aanvang om 9 uur. In de loop van de ochtend zouden er wat vriendelijke witte wolkjes de lucht sieren, gevolgd door een dik wolkendek, waar soms toch een straaltje zon door heen piepte. Het weer is hier beter dan in Porto waar het pijpenstelen regent!

Ik liep alleen met mijn wandelmascotte Paradino, waarover een andere keer meer. Ik doe dat graag: niemand die ik stoor met het schieten van foto's en wandelen in eigen tempo lopen is prettig.

Onderlangs "de Greb", zoals we die liefkozend noemen in Rhenen, bloeit de meidoorn uitbundig. Binnenvaartschepen stampen voorbij. Met de zon in mijn gezicht is het erg genieten.

Het pad gaat de trap omhoog naar het  prachtige uitzicht punt over de Blauwe kamer, waar kolonies aalscholvers en lepelaars hun habitat hebben. Ik heb horen zeggen, dat er een kraanvogel rondstapt op dit moment. Ik heb 'm niet gezien, evenmin de broedende nachtegaal die een nest zou hebben onder aan "de Greb".

Schoonheid zit in kleine dingen. De uitgebloeide paardenbloem is als je er even bij stilstaat, een wonder van de natuur.

Nadat ik van de Grebbeberg was afgedaald, liep ik de Grebbedijk op. Wat me opviel en dat werd de hele dag weinig anders, was dat ik nauwelijks (gier)zwaluwen zag en hoorde. Hetzelfde gold voor weidevogels. Ik zag maar een enkele kievit en die hield zich stil om zijn nest niet te verraden. De tijd van baltsvluchten is voorbij. Ik hoorde wel fazanten, allerlei soorten zangvogeltjes, een koekoek en houtduiven.

Ik passeerde de binnenhaven van Wageningen.

Ik nam het besluit mijn kooplust te beteugelen en het centrum links te laten liggen. Ik zou onderweg wel van mijn mee gebrachte koffie genieten. De uiterwaarden lagen er prachtig bij. Gelukkig ben ik net allergisch: de wilgen zijn in de rui!

Ik vond een mooi plekje om te stoppen voor de koffie. Wageningen lag aan de overkant. Spoedig zou ik merken, dat ik een rondje liep en uiteindelijk weer terug kwam bij de binnenhaven. Ik ben nu eenmaal geen kaartlezer en richtinggevoel is mij ook vreemd. En toch komt het uiteindelijke allemaal wel goed wanneer je vertrouwen hebt. Loesje zegt het zo: "Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg" 

Ik had bijzondere ontmoetingen. Zoals een man die zijn kat uitliet:

De koeien keken me aan alsof ze, naar Confucius zeggen wilde: "De weg zelf is je bestemming". Met andere woorden, maak je niet druk! De wijsheid van viervoeters treft me elke weer. Ik verheug me dan ook erg op de schrijfworkshop op 25 mei "Schrijven tussen de koeien" (http://www.schrijfpassie.nl)

Ik vervolgde mij pad onderlangs de Wageningense Berg en beklom de Bergweg, die uiteindelijk naar het Arboretum Belmonte voerde.

Hier besloot ik mijn lunch te gebruiken. Het liep inmiddels tegen enen. Nadat de inwendige mens van de nodige brandstof was voorzien, daalde ik weer af en liep ik even daarna het bos in van Oranje Nassau Oord. Prachtige beukenbomen met lichtgroen jong blad en de paarse boshiacinten vulden mijn blik.

Er was nog een prachtige ontmoeting: een dagpauwoog

 Daar word ik blij van!

Via de Halve Radbeek, kwam het bospad uiteindelijk uit op de Bennekomse weg, waar ik nog schapen tegenkwam op een kaal heideveld.

Na 6 uur wandelen, inclusief pauzes (45 minuten), streek ik neer voor de bushalte op de Telefoonweg. Ik moest 25 minuten wachten, maar ach wat maakte het uit? Ik zat in het zonnetje, keek terug op een heerlijke wandeldag en ik was bepaald niet  ontevreden over mijn conditie. Dat geeft de burger moed! Nog drie en een halve week!

PS met de kuit van DJ gaat het beter, dus het zit er dik in, dat we zaterdag "na mijn rijtje" samen weer gaan wandelen.